ΣτΕ 1770/2024 Τμ.Β - Πλήρες κείμενο

Πρόεδρος: Κωνσταντίνος Κουσούλης, Αντιπρόεδρος, Προεδρεύων, σε αναπλήρωση του Προέδρου του Τμήματος
Εισηγητής: Δημήτριος Ζιαμπάρας, Πάρεδρος
Δικηγόροι: Νικόλαος Λυμπούσης, Χρυσαυγή Γρηγοριάδου (πάρεδρος ΝΣΚ)

Με την κρινόμενη αίτηση ζητήθηκε να συζητηθεί στο ακροατήριο η από 8.9.2020 αίτηση αναίρεσης του αιτούντος, η οποία απορρίφθηκε ως προδήλως απαράδεκτη με την 269/2020, εκδοθείσα σε συμβούλιο, απόφαση του Β’ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας. Με την απορριφθείσα ως άνω αίτηση αναίρεσης ζητήθηκε η εξαφάνιση της 535/2020 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, κατά το μέρος της με το οποίο απορρίφθηκε προσφυγή του αιτούντος κατά της (σιωπηρής) απόρριψης από τον Προϊστάμενο της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων της ενδικοφανούς προσφυγής που είχε ασκήσει ο αιτών κατά της …/9.3.2017 πράξης του Προϊσταμένου της Δ.Ο.Υ. Κατερίνης περί επιβολής σε βάρος του προστίμου, για έξι παραβάσεις έκδοσης εικονικού φορολογικού στοιχείου, τελεσθείσες κατά τη διαχειριστική περίοδο του έτους 2009. Με το εισαγωγικό δικόγραφο της υπό κρίση αίτησης αναίρεσης δεν προτείνεται κανένας αυτοτελής ισχυρισμός με το περιεχόμενο της § 3 του άρθρου 53 του Π.Δ. 18/1989, ήτοι ισχυρισμός περί ύπαρξης αντίθετης νομολογίας ή έλλειψης νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας επί συγκεκριμένου νομικού ζητήματος, ούτε μπορεί, εν όψει της αδυναμίας αυτεπάγγελτης έρευνας της συνδρομής λόγων που θεμελιώνουν το παραδεκτό της αίτησης αναίρεσης, να συναχθεί τέτοιος ισχυρισμός καθ’ ερμηνεία του όλου περιεχομένου του εισαγωγικού δικογράφου, με το οποίο, άλλωστε, ουδεμία ευθεία ή έμμεση αναφορά γίνεται στις δικονομικές ρυθμίσεις που εισήχθησαν με τον ν. 3900/2010. Τέτοιος ισχυρισμός δεν μπορεί να συναχθεί ούτε από την παράθεση, στο πλαίσιο ανάπτυξης του πρώτου λόγου αναιρέσεως, ως σχετική νομολογία, αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας, διότι η επίκληση των αποφάσεων αυτών -με τις οποίες, άλλωστε, δεν αντιμετωπίζονται τα νομικά ζητήματα αν, κατά την έννοια των άρθρων 68 § 2 και 84 § 4 του Ν. 2238/1994, ως συμπληρωματικά στοιχεία που περιέρχονται στην οικεία Δ.Ο.Υ. μετά την πάροδο της πενταετούς προθεσμίας παραγραφής, δυνάμενα να την παρεκτείνουν σε δεκαετή, νοούνται έγγραφα άλλης φορολογικής αρχής που συντάχθηκαν πριν από την πάροδο αυτής και αν οι κινήσεις τραπεζικών λογαριασμών ημεδαπής μπορεί να συνιστούν συμπληρωματικά στοιχεία- γίνεται αποκλειστικά και μόνον προς επίρρωση της βασιμότητας του λόγου αναιρέσεως, χωρίς να συνδέεται καθ’ οποιονδήποτε τρόπο με ισχυρισμό προς θεμελίωση του παραδεκτού του. Συνεπώς, οι ως άνω προβαλλόμενοι λόγοι αναίρεσης, οι οποίοι, εξάλλου, κατά τα λοιπά, δεν αναφέρονται, κατά τρόπο αρκούντως ειδικό και ορισμένο, σε συναγόμενη από την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση ερμηνεία συγκεκριμένων διατάξεων, εν όψει και των προβληθέντων με την προσφυγή, αλλά, όπως προβάλλονται, πλήττουν την πληρότητα της αιτιολογίας των κρίσεων του δικάσαντος δικαστηρίου, που συνδέεται με το πραγματικό της υπόθεσης και την εκτίμηση των αποδείξεων και των ισχυρισμών των διαδίκων, είναι απορριπτέοι ως απαράδεκτοι. Οι προβαλλόμενοι δε, με τα από 28.4.2023 και 6.6.2023 δικόγραφα του αναιρεσείοντος, ισχυρισμοί ότι οι αναφερόμενες στο εισαγωγικό δικόγραφο αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, στο περιεχόμενο των οποίων γίνεται συνοπτική αναφορά, αφορούν στο παραδεκτό του πρώτου λόγου αναιρέσεως, καθώς και ότι για τον δεύτερο λόγο αναιρέσεως δεν υπάρχει νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, ανεξαρτήτως της αοριστίας τους (καθώς δεν προσδιορίζουν ειδικώς τα τιθέμενα με την αίτηση αναιρέσεως ερμηνευτικά ζητήματα), δεν μπορούν να καλύψουν την, κατά τα ανωτέρω, έλλειψη του εισαγωγικού δικογράφου και, κατ’ επέκταση, να καταστήσουν παραδεκτή, από την άποψη τήρησης των όρων του άρθρου 53 § 3 του Π.Δ. 18/1989, την άσκηση της υπό κρίση αίτησης. Κατόπιν τούτων, το ΣτΕ απέρριψε την αίτηση αναίρεσης.

Νομικές διατάξεις: Άρθρα 34Α § 2, 53 §§ 3, 4 Π.Δ. 18/1989, 68, 84 Ν. 2238/1994, 34 § 4 ΚΒΣ

ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ

ΤΜΗΜΑ Β΄

Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις 8 Νοεμβρίου 2023, με την εξής σύνθεση: Κωνσταντίνος Κουσούλης, Αντιπρόεδρος, Προεδρεύων, σε αναπλήρωση του Προέδρου του Τμήματος, που είχε κώλυμα, Κωνσταντία Λαζαράκη, Βασιλική Μόσχου, Σύμβουλοι, Γεωργία Φλίγγου, Δημήτριος Ζιαμπάρας, Πάρεδροι. Γραμματέας η Καλλιόπη Ανδρέου.

Για να δικάσει την από 2 Δεκεμβρίου 2021 αίτηση επανασυζητήσεως:

του … … του …, κατοίκου Λιτοχώρου Δήμου Δίου-Ολύμπου Ν. Πιερίας (θέση «....»), ο οποίος παρέστη με τον δικηγόρο Νικόλαο Λυμπούση (Α.Μ. …), που τον διόρισε με πληρεξούσιο,

κατά της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων (Α.Α.Δ.Ε.), η οποία παρέστη με την Χρυσαυγή Γρηγοριάδου, Πάρεδρο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και η οποία κατέθεσε δήλωση σύμφωνα με το άρθρο 26 του ν. 4509/2017, περί μη εμφανίσεώς της.

Με την αίτηση αυτή ο αιτών ζητεί, σύμφωνα με το άρθρο 34Α παρ. 2 του π.δ. 18/1989, να συζητηθεί στο ακροατήριο του Δικαστηρίου η από 8 Σεπτεμβρίου 2020 αίτηση αναιρέσεως, με την οποία επιδιώκει να αναιρεθεί η υπ’ αριθ. 535/2020 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, η οποία απορρίφθηκε με την υπ’ αριθμ. 269/2020 απόφαση (σε συμβούλιο) του Τμήματος.

Η εκδίκαση άρχισε με την ανάγνωση της εκθέσεως του εισηγητή, Παρέδρου Δημητρίου Ζιαμπάρα.

Κατόπιν το δικαστήριο άκουσε τον πληρεξούσιο του αιτούντος, ο οποίος ανέπτυξε και προφορικά τους προβαλλόμενους λόγους επανασυζητήσεως και ζήτησε να γίνει δεκτή η αίτηση.

Μετά τη δημόσια συνεδρίαση το δικαστήριο συνήλθε σε διάσκεψη σε αίθουσα του δικαστηρίου και

Αφού μελέτησε τα σχετικά έγγραφα

Σκέφθηκε κατά τον Νόμο

1. Επειδή, με την κρινόμενη αίτηση, ασκηθείσα κατά το άρθρο 34Α παρ. 2 του π.δ/τος 18/1989 (Α΄ 8), για την οποία έχει καταβληθεί το ειδικώς οριζόμενο με τη διάταξη αυτή παράβολο (βλ. τα υπ’ αριθμ. κωδ. Πληρωμής …/2021, …/2021 και .../2021 έντυπα ηλεκτρονικού παραβόλου), ζητείται να συζητηθεί στο ακροατήριο η από 8.9.2020 αίτηση αναιρέσεως του αιτούντος, η οποία απορρίφθηκε ως προδήλως απαράδεκτη με την 269/2020, εκδοθείσα σε συμβούλιο, απόφαση του Β’ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας. Με την απορριφθείσα ως άνω αίτηση αναιρέσεως ζητήθηκε η εξαφάνιση της 535/2020 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, κατά το μέρος της με το οποίο απορρίφθηκε προσφυγή του αιτούντος κατά της (σιωπηρής) απόρριψης από τον Προϊστάμενο της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων της ενδικοφανούς προσφυγής που είχε ασκήσει ο αιτών κατά της …/9.3.2017 πράξης του Προϊσταμένου της Δ.Ο.Υ. Κατερίνης περί επιβολής σε βάρος του προστίμου, συνολικού ποσού 144.088 ευρώ, για έξι παραβάσεις έκδοσης εικονικού φορολογικού στοιχείου, τελεσθείσες κατά τη διαχειριστική περίοδο του έτους 2009.

2. Επειδή, η υπόθεση είχε εισαχθεί προς συζήτηση ενώπιον του Β’ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας κατά τη δικάσιμο της 3.5.2023, η συζήτηση, όμως, αναβλήθηκε κατόπιν αποδοχής έγγραφης αίτησης του πληρεξούσιου δικηγόρου του αιτούντος, συνοδευόμενης από το κατά νόμο παράβολο (βλ. το υπ’ αριθμ. κωδ. Πληρωμής …/2023 ηλεκτρονικό παράβολο). Κατόπιν τούτου, το ως άνω παράβολο πρέπει να καταπέσει υπέρ του Ταμείου Χρηματοδότησης Δικαστικών Κτιρίων, σύμφωνα με τα οριζόμενα στην παρ. 5 του άρθρου 33 του π.δ. 18/1989, όπως αυτή προστέθηκε με την παρ. 1 του άρθρου 36 του ν. 4446/2016 (Α΄ 240) και αντικαταστάθηκε με την παρ. 2 του άρθρου 40 του ν. 4465/2017 (Α΄ 47) [βλ. ΣτΕ 868/2024, 2464/2023, 2304/2022, 2134/2022, 161/2022, 1674/2021, 2338/2020].

3. Επειδή, η υπό κρίση αίτηση του άρθρου 34Α παρ. 2 του π.δ/τος 18/1989, ασκηθείσα εμπροθέσμως και εν γένει παραδεκτώς, πρέπει να γίνει δεκτή. Συνεπώς, η προαναφερθείσα 269/2020 απόφαση (σε συμβούλιο) του Τμήματος έπαυσε να ισχύει και πρέπει να εξεταστεί εξ υπαρχής η ως άνω αίτηση αναιρέσεως κατά της 535/2020 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, για την οποία έχει καταβληθεί το νόμιμο παράβολο (βλ. το υπ’ αριθμ. κωδ. Πληρωμής … έντυπο ηλεκτρονικού παραβόλου).

4. Επειδή, κατά την έννοια των διατάξεων των παρ. 3 και 4 του άρθρου 53 του π.δ/τος 18/1989, όπως οι παράγραφοι αυτές αντικαταστάθηκαν με το άρθρο 12 παρ. 1 του ν. 3900/2010 (Α΄ 213) και, περαιτέρω, η παρ. 3 με το άρθρο 15 παρ. 2 του ν. 4446/2016 (Α΄ 240), για το παραδεκτό αίτησης αναιρέσεως απαιτείται, σωρευτικώς, αφενός το χρηματικό αντικείμενο της διαφοράς να υπερβαίνει το ποσό των 40.000 ευρώ, αφετέρου ο αναιρεσείων να τεκμηριώσει επαρκώς, με ειδικούς ισχυρισμούς περιεχόμενους στο εισαγωγικό δικόγραφο, ότι με καθέναν από τους προβαλλόμενους λόγους αναιρέσεως τίθεται συγκεκριμένο νομικό ζήτημα, ήτοι ζήτημα ερμηνείας διάταξης νόμου ή γενικής αρχής του ουσιαστικού ή δικονομικού δικαίου (και όχι ζήτημα αιτιολογίας, εκτίμησης των αποδείξεων ή εσφαλμένης υπαγωγής στον εφαρμοστέο κανόνα δικαίου, συνδεόμενο με το πραγματικό της κρινόμενης υπόθεσης), κρίσιμο για την επίλυση της διαφοράς και επί του οποίου είτε δεν υπάρχει νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας είτε οι σχετικές κρίσεις και παραδοχές της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης είναι αντίθετες προς μη ανατραπείσα νομολογία επί αυτού τούτου του κρίσιμου νομικού ζητήματος (και όχι επί αναλόγου ή παρομοίου) του Συμβουλίου της Επικρατείας ή άλλου ανωτάτου δικαστηρίου ή, ελλείψει τέτοιας νομολογίας, προς ανέκκλητη απόφαση διοικητικού δικαστηρίου (ΣτΕ 91/2023, 2529/2022, 2102/2022, 525/2022, 2216/2021, 1708/2020, 1153/2020, 2894/2019, 2280/2019, 2097/2018, 2007/2017 κ.ά.). Δεν αρκεί, συνεπώς, για το παραδεκτό της αίτησης αναιρέσεως η επίκληση ή παράθεση του περιεχομένου δικαστικών αποφάσεων κατά τρόπο όχι αυτοτελή αλλά επ’ ευκαιρία προβολής λόγου αναιρέσεως και προς ενίσχυση της βασιμότητας του λόγου αυτού (βλ. ΣτΕ 2/2022, 2444/2021, 2153/2021, 2792/2020, 1648/2020, 737/2020, 2740/2019, 1005/2018, 333/2017 κ.ά.). Όπως έχει δε κριθεί, το αναιρετικό δικαστήριο δεν δύναται να ερευνήσει αυτεπαγγέλτως τη συνδρομή λόγων που θεμελιώνουν το κατ’ άρθρο 12 παρ. 1 του ν. 3900/2010 παραδεκτό της αίτησης αναιρέσεως, όταν ουδείς ειδικός ισχυρισμός περιέχεται σχετικώς στο εισαγωγικό δικόγραφο της αίτησης (ΣτΕ 407/2022, 2444/2021, 1708/2020, 2092/2019, 1160/2019, 2359/2018, 1894/2016, 1303/2014 κ.ά.). Περαιτέρω, εφόσον στο εισαγωγικό δικόγραφο είτε δεν υπάρχουν είτε δεν προβάλλονται παραδεκτώς ισχυρισμοί προς άρση του απαραδέκτου των προβαλλόμενων με το δικόγραφο αυτό λόγων αναιρέσεως, η έλλειψη αυτή δεν μπορεί, κατά την έννοια των προμνημονευθεισών διατάξεων του ν. 3900/2010, να καλυφθεί με την εκ των υστέρων προβολή τέτοιων ισχυρισμών με άλλο δικόγραφο του αναιρεσείοντος (βλ. ΣτΕ 1716/2021, 394/2021, 3010/2020, 2361/2020, 2911/2019, 1538/2018, 1703/2017, 1405/2017 κ.ά.) ή με την κατ’ άρθρο 34Α παρ. 2 του π.δ/τος 18/1989 αίτηση, με την οποία ζητείται η συζήτηση στο ακροατήριο της υπόθεσης, όπως αυτή έχει οριοθετηθεί μέχρι τη συζήτησή της κατά τη διαδικασία σε συμβούλιο (ΣτΕ 2558/2020, 721/2019, 2358/2018, 1893/2016, 2652/2015, 892/2015 κ.ά.). Εξάλλου, ο κανόνας αυτός δεν ανετράπη με το άρθρο 15 παρ. 2 του ν. 4446/2016, με το οποίο προστέθηκε δεύτερο εδάφιο στην παράγραφο 3 του άρθρου 53 του π.δ/τος 18/1989, καθόσον με τις νεότερες αυτές διατάξεις δεν καλύπτεται το απαράδεκτο που προκύπτει από την παράλειψη προβολής, με το εισαγωγικό δικόγραφο, ισχυρισμών προς θεμελίωση του παραδεκτού της αίτησης αναιρέσεως, αλλά μόνον το απαράδεκτο που συνδέεται με την παράλειψη επίκλησης, με το εισαγωγικό δικόγραφο, στο πλαίσιο ισχυρισμού προς θεμελίωση του παραδεκτού προβαλλόμενου λόγου αναιρέσεως, αντίθεσης της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης προς συγκεκριμένη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας ή άλλου ανώτατου δικαστηρίου ή προς ανέκκλητη ή τελεσίδικη απόφαση διοικητικού δικαστηρίου (ΣτΕ 778/2023, 1919/2022, 1843/2021, 786/2021, 1707/2020, 2092/2019, 2222/2018, 1102/2018).

5. Επειδή, με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, αφού παρατέθηκαν, μεταξύ άλλων, οι διατάξεις των άρθρων 9 του ν. 2523/1997, 68 και 84 του προϊσχύσαντος Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (Κ.Φ.Ε., ν. 2238/1994), έγιναν δεκτά τα εξής: «[Η] διάταξη της παρ. 5 του άρθρου 9 του ν. 2523/1997 (όπως, άλλωστε, και η προϊσχύσασα της παρ. 4 του άρθρου 34 του Κ.Β.Σ.), θεσπίζοντας ανάλογη εφαρμογή των περί παραγραφής διατάξεων που ισχύουν στη φορολογία εισοδήματος και επί επιβολής προστίμων για παραβάσεις του Κ.Β.Σ., έχει την έννοια, κατά το μέρος που παραπέμπει στις εκάστοτε ισχύουσες διατάξεις περί παραγραφής του δικαιώματος του Δημοσίου προς ενέργεια συμπληρωματικής εγγραφής στη φορολογία εισοδήματος, ότι δύναται η φορολογική αρχή να εκδώσει πράξη επιβολής προστίμου για παραβάσεις του Κ.Β.Σ., που διαπιστώνονται από συμπληρωματικά στοιχεία που περιήλθαν σε γνώση της μετά την πάροδο πενταετίας από το τέλος της διαχειριστικής περιόδου που έπεται εκείνης, στην οποία αφορά η παράβαση, ανεξαρτήτως αν πραγματοποιήθηκε σχετική εγγραφή, αρχική ή συμπληρωματική, στη φορολογία εισοδήματος ή αν η εγγραφή αυτή οριστικοποιήθηκε ή όχι, αρκεί η πράξη επιβολής προστίμου να εκδοθεί και κοινοποιηθεί εντός της προβλεπομένης από το άρθρο 84 παρ. 4 του Κ.Φ.Ε. δεκαετούς προθεσμίας από το τέλος της ανωτέρω διαχειριστικής περιόδου (βλ. ΣτΕ 1625/2016, 1347/2018, 1091/2017). Τέτοια συμπληρωματικά στοιχεία δεν αποκλείεται να είναι επίσημα ή ανεπίσημα βιβλία ή στοιχεία που τηρούν τρίτες επιχειρήσεις ή έγγραφα άλλης Δ.Ο.Υ. ή άλλης δημόσιας υπηρεσίας, αρμόδιας να διεξάγει έρευνες για παράνομες πράξεις που αφορούν την εθνική οικονομία ή και άλλα έγγραφα από τα οποία αποδεικνύεται, κατά την κρίση της φορολογικής αρχής ή των διοικητικών δικαστηρίων, η εικονικότητα των τιμολογίων που εξέδιδε ή λάμβανε και καταχώριζε ο φορολογούμενος, η ανακρίβεια των βιβλίων και στοιχείων που τηρούσε και η απόκρυψη απ’ αυτόν εισοδήματος (βλ. ΣτΕ 1628/2019, 1492/2019)». Εν όψει τούτων, το δικάσαν διοικητικό εφετείο έκρινε, ακολούθως, τα εξής: «… ο προσφεύγων [ήδη αναιρεσείων] αβασίμως προβάλλει ότι το δικαίωμα του Δημοσίου να επιβάλει πρόστιμο για τις ένδικες παραβάσεις, που αφορούν τα εκδοθέντα από τον ίδιο φορολογικά στοιχεία με αποδέκτες τις εταιρείες “… ΑΕ” και “… ΑΕΒΕ”, υπόκειται στην προβλεπόμενη από την παρ. 1 του άρθρου 84 του ν. 2238/1994 πενταετή παραγραφή. Ειδικότερα, η μη εκπλήρωση τελικά εκ μέρους των ως άνω ανωνύμων εταιρειών του ίδιου ομίλου της παροχής (καταβολή τιμήματος) στις πωλήσεις που αφορούν τα επίμαχα τιμολόγια, στην οποία κατά βάση στηρίζεται η κρίση της φορολογικής αρχής για την εικονικότητά τους, περιήλθε σε γνώση της Περιφερειακής Διεύθυνσης Αττικής - Αιγαίου του ΣΔΟΕ από τις εμπιστευτικής φύσεως πληροφορίες που περιέχονται στο με αριθμ. πρωτ. .../10.4.2014 εμπιστευτικό υπηρεσιακό σημείωμα της ελεγκτικής αυτής υπηρεσίας και προκύπτουν από τις κινήσεις στους τραπεζικούς λογαριασμούς με δικαιούχους τον προσφεύγοντα και τον Κ. Μ., εκπρόσωπο της πρώτης εταιρείας και μέτοχο των λοιπών εταιρειών του ομώνυμου ομίλου. Ενόψει δε του ότι οι πληροφορίες αυτές, όπως και τα αντίγραφα με την αναλυτική κίνηση των εν λόγω τραπεζικών λογαριασμών, περιήλθαν στην αρμόδια Δ.Ο.Υ. Κατερίνης, με το με αριθμ. πρωτ. …/19.5.2016 έγγραφο της ίδιας ως άνω ελεγκτικής υπηρεσίας, μετά την πάροδο πενταετίας από το τέλος της διαχειριστικής περιόδου που έπεται εκείνης, στην οποία ανάγονται οι παραβάσεις (δηλαδή μετά από 31.12.2015), τα προκύπτοντα από τα έγγραφα αυτά στοιχεία αποτελούν συμπληρωματικά στοιχεία, που οδηγούν στην παρέκταση της πενταετούς προθεσμίας παραγραφής, δεδομένου, άλλωστε, ότι η εν λόγω αρμόδια Δ.Ο.Υ., λόγω του ότι δεν υπήρχαν προηγουμένως ενδείξεις που να δημιουργούν υπόνοιες για τον εικονικό χαρακτήρα των συγκεκριμένων συναλλαγών, δικαιολογημένα δεν είχε διενεργήσει εντός της προθεσμίας αυτής έλεγχο των τραπεζικών κινήσεων στους πιο πάνω λογαριασμούς. Επομένως, εφόσον η οριζόμενη από την παρ. 4 του άρθρου 84 του ν. 2238/1994 δεκαετής προθεσμία παραγραφής, στην οποία υπόκειται το δικαίωμα του Δημοσίου να επιβάλει πρόστιμο ΚΒΣ για την έκδοση κατά την ένδικη διαχειριστική περίοδο των ανωτέρω, χαρακτηρισθέντων ως εικονικών, φορολογικών στοιχείων, λήγει στις 31.12.2020, κατά το χρόνο επίδοσης στον προσφεύγοντα της ένδικης καταλογιστικής πράξης, με την οποία του επιβλήθηκε πρόστιμο για τις παραβάσεις αυτές, όπως και κατά την άσκηση κατ΄ αυτής της με αριθμ. …/12.4.2017 ενδικοφανούς προσφυγής αλλά και της κρινόμενης προσφυγής, το δικαίωμα του Δημοσίου να εκδώσει και να κοινοποιήσει την πράξη αυτή δεν είχε υποκύψει ακόμη σε παραγραφή, τα δε περί του αντιθέτου προβαλλόμενα με την προσφυγή πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμα». Περαιτέρω, το δικάσαν δικαστήριο διέλαβε την εξής σκέψη: «… ο προσφεύγων [ήδη αναιρεσείων] προβάλλει ότι η σχετική με την ένδικη καταλογιστική πράξη έκθεση ελέγχου είναι ελλιπής και νομικά πλημμελής, όπως επίσης νομικά πλημμελής είναι και η εν γένει ελεγκτική διαδικασία, η οποία οδήγησε σε καταλογισμό προστίμου για παραβάσεις αναπόδεικτες και αόριστες, καθόσον, παρόλο που δεν αμφισβητήθηκε, με ενδεδειγμένες ελεγκτικές επαληθεύσεις, η δυνατότητα της επιχείρησής του να παράγει τα πωληθέντα με τα επίμαχα φορολογικά στοιχεία εμπορεύματα, δεν λήφθηκαν υπόψη τα στοιχεία για τη μεταφορά τους με ιδιόκτητα μεταφορικά μέσα, καθώς και για την καταβολή σε αυτόν του ποσού που αντιστοιχεί στη συνολική καθαρή αξία των τιμολογίων, την οποία, άλλωστε, ως εκδότης αυτών, δεν είχε υποχρέωση να αποδείξει σύμφωνα με το άρθρο 18 παρ 2 του ΚΒΣ. Ωστόσο η με χρονολογία 9.3.2017 έκθεση ελέγχου ΚΒΣ, με το περιεχόμενο που εκτέθηκε σε προηγούμενη σκέψη, δεν δύναται, σε κάθε περίπτωση, να θεωρηθεί παντελώς αόριστη, ώστε να τίθεται ζήτημα νομικής πλημμέλειας της ένδικης καταλογιστικής του φόρου πράξης (βλ. ΣτΕ 1509/2013). Σε κάθε περίπτωση, άλλωστε, τυχόν ελλείψεις της έκθεσης αυτής και του πορίσματος ελέγχου αποτελούν αντικείμενο ουσιαστικής εκτίμησης από το Δικαστήριο, το οποίο, ως δικαστήριο ουσίας, υποχρεούται να ελέγξει την ουσιαστική ορθότητα αυτής (βλ. ΣτΕ 1542/2016, 1509/2013, 565/2008) και δεν δύναται να ακυρώσει την καταλογιστική του προστίμου πράξη για λόγους αναγόμενους στη νομιμότητα ή στην επάρκεια της αιτιολογίας της (πρβλ. ΣτΕ 1820/2015, 4596/2012,191/2005, 2170/2003)».

6. Επειδή, με το εισαγωγικό δικόγραφο της υπό κρίση αίτησης αναιρέσεως προβάλλεται ότι οι ως άνω κρίσεις του δικάσαντος διοικητικού εφετείου εξηνέχθησαν “με εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου που διέπει την επίδικη σχέση και με εσφαλμένη εκτίμηση και αξιολόγηση όλου του εν γένει αποδεικτικού υλικού”. Ειδικότερα, με τον πρώτο λόγο αναιρέσεως προβάλλεται ότι, όπως προκύπτει από την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, τα ως άνω στοιχεία (κινήσεις τραπεζικών λογαριασμών του αναιρεσείοντος και τρίτου προσώπου), με τα οποία τεκμηριώθηκε η μη καταβολή του τιμήματος στις συναλλαγές που αφορούσαν τα επίμαχα τιμολόγια, ήταν γνωστά στην Περιφερειακή Διεύθυνση Αττικής-Αιγαίου του Σ.Δ.Ο.Ε. από τις 10.4.2014, πριν δηλαδή την παρέλευση της πενταετούς προθεσμίας παραγραφής, ως εκ τούτου δε, εν όψει του ενιαίου της φορολογικής διοίκησης, δεν μπορούν να θεωρηθούν “συμπληρωματικά”, λαμβανομένου υπόψη και του ότι η εξέταση των τραπεζικών λογαριασμών των φορολογουμένων, η οποία συνιστά βασικό εργαλείο του φορολογικού ελέγχου, πρέπει, εν όψει της τεχνολογικής εξέλιξης, να διεξάγεται επικαίρως. Περαιτέρω, προβάλλεται ότι εφόσον, όπως προκύπτει από την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, είχαν περιέλθει στην αρμόδια Δ.Ο.Υ. Κατερίνης, εντός της ως άνω πενταετίας, στοιχεία για την τέλεση από τον αναιρεσείοντα άλλων φορολογικών παραβάσεων κατά την ίδια χρήση, μη νομίμως κρίθηκε από το δικάσαν δικαστήριο ότι η εν λόγω Δ.Ο.Υ., ως εκ της μη ύπαρξης προηγουμένως ενδείξεων που να δημιουργούν υπόνοιες για τον εικονικό χαρακτήρα των συγκεκριμένων συναλλαγών, δικαιολογημένα δεν είχε διενεργήσει εντός της πενταετούς προθεσμίας έλεγχο των τραπεζικών κινήσεων στους πιο πάνω λογαριασμούς. Ακολούθως, με το δεύτερο λόγο αναιρέσεως προβάλλεται ότι το δικάσαν δικαστήριο απέρριψε με ανεπαρκή αιτιολογία την αιτίαση του αναιρεσείοντος περί αοριστίας της έκθεσης ελέγχου, καθώς δεν απάντησε στον ισχυρισμό του ότι η έκθεση ελέγχου πρέπει, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2238/1994, του π.δ/τος 186/1992, του ν. 2523/1997 και του ν. 4174/2013, να περιέχει εμπεριστατωμένη αιτιολογία επί των κρίσιμων θεμάτων, ενώ δεν έλαβε υπόψη στοιχεία (π.χ. ιδιόκτητα μεταφορικά μέσα, εισιτήρια ακτοπλοϊκών δρομολογίων, αποδεικτικά είσπραξης από τους πελάτες) που κλόνιζαν τις περιεχόμενες σ’ αυτήν διαπιστώσεις της φορολογικής αρχής. Με το εν λόγω (εισαγωγικό) δικόγραφο, εντούτοις, το οποίο εξαντλείται στην προβολή των ως άνω λόγων αναιρέσεως, δεν προτείνεται κανένας αυτοτελής ισχυρισμός με το περιεχόμενο της παρ. 3 του άρθρου 53 του π.δ/τος 18/1989, ήτοι ισχυρισμός περί ύπαρξης αντίθετης νομολογίας ή έλλειψης νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας επί συγκεκριμένου νομικού ζητήματος, ούτε μπορεί, εν όψει της αδυναμίας αυτεπάγγελτης έρευνας της συνδρομής λόγων που θεμελιώνουν το παραδεκτό της αίτησης αναιρέσεως, να συναχθεί τέτοιος ισχυρισμός καθ’ ερμηνεία του όλου περιεχομένου του εισαγωγικού δικογράφου, με το οποίο, άλλωστε, ουδεμία ευθεία ή έμμεση αναφορά γίνεται στις δικονομικές ρυθμίσεις που εισήχθησαν με τον ν. 3900/2010 (πρβλ. ΣτΕ 786/2021, 468/2021, 1708/2020, 179/2020, 2786/2017, 2652/2015). Τέτοιος ισχυρισμός δεν μπορεί να συναχθεί ούτε από την παράθεση, στο πλαίσιο ανάπτυξης του πρώτου λόγου αναιρέσεως, ως σχετική νομολογία (εντός παρένθεσης), αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας, διότι η επίκληση των αποφάσεων αυτών -με τις οποίες, άλλωστε, δεν αντιμετωπίζονται τα νομικά ζητήματα αν, κατά την έννοια των άρθρων 68 παρ. 2 και 84 παρ. 4 του Κ.Φ.Ε., ως συμπληρωματικά στοιχεία που περιέρχονται στην οικεία Δ.Ο.Υ. μετά την πάροδο της πενταετούς προθεσμίας παραγραφής, δυνάμενα να την παρεκτείνουν σε δεκαετή, νοούνται έγγραφα άλλης φορολογικής αρχής που συντάχθηκαν πριν από την πάροδο αυτής και αν οι κινήσεις τραπεζικών λογαριασμών ημεδαπής μπορεί να συνιστούν συμπληρωματικά στοιχεία- γίνεται αποκλειστικά και μόνον προς επίρρωση της βασιμότητας του λόγου αναιρέσεως, χωρίς να συνδέεται καθ’ οποιονδήποτε τρόπο με ισχυρισμό προς θεμελίωση του παραδεκτού του. Συνεπώς, οι ως άνω προβαλλόμενοι λόγοι αναιρέσεως, οι οποίοι, εξάλλου, κατά τα λοιπά, δεν αναφέρονται, κατά τρόπο αρκούντως ειδικό και ορισμένο, σε συναγόμενη από την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση ερμηνεία συγκεκριμένων διατάξεων, εν όψει και των προβληθέντων με την προσφυγή, αλλά, όπως προβάλλονται, πλήττουν την πληρότητα της αιτιολογίας των κρίσεων του δικάσαντος δικαστηρίου, που συνδέεται με το πραγματικό της υπόθεσης και την εκτίμηση των αποδείξεων και των ισχυρισμών των διαδίκων, είναι απορριπτέοι ως απαράδεκτοι. Οι προβαλλόμενοι δε, με τα από 28.4.2023 και 6.6.2023 δικόγραφα του αναιρεσείοντος [επιγραφόμενα ως “(συμπληρωματική) έγγραφη γνωστοποίηση του άρθρου 53 παρ. 3 του π.δ. 18/1989”], ισχυρισμοί ότι οι αναφερόμενες στο εισαγωγικό δικόγραφο αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, στο περιεχόμενο των οποίων γίνεται συνοπτική αναφορά, αφορούν στο παραδεκτό του πρώτου λόγου αναιρέσεως, καθώς και ότι για τον δεύτερο λόγο αναιρέσεως δεν υπάρχει νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, ανεξαρτήτως της αοριστίας τους (καθώς δεν προσδιορίζουν ειδικώς τα τιθέμενα με την αίτηση αναιρέσεως ερμηνευτικά ζητήματα), δεν μπορούν, σύμφωνα με όσα έγιναν δεκτά στη σκέψη 4, να καλύψουν την, κατά τα ανωτέρω, έλλειψη του εισαγωγικού δικογράφου και, κατ’ επέκταση, να καταστήσουν παραδεκτή, από την άποψη τήρησης των όρων του άρθρου 53 παρ. 3 του π.δ/τος 18/1989, την άσκηση της υπό κρίση αίτησης.

7. Επειδή, κατ’ ακολουθίαν των ανωτέρω, η κρινόμενη αίτηση αναιρέσεως είναι απορριπτέα ως απαράδεκτη. Εξάλλου, όταν απορρίπτεται το κύριο ένδικο βοήθημα ή μέσο κατόπιν αποδοχής αίτησης του άρθρου 34Α παρ. 2 του π.δ/τος 18/1989, διατάσσεται η κατάπτωση όχι μόνο του παραβόλου του κύριου ενδίκου βοηθήματος ή μέσου, αλλά και του καταβληθέντος ειδικού παραβόλου για την αίτηση του ως άνω άρθρου 34Α παρ. 2.

Διά ταύτα

Δέχεται την αίτηση του άρθρου 34Α παρ. 2 του π.δ/τος 18/1989.

Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως.

Διατάσσει την κατάπτωση των παραβόλων του αιτήματος αναβολής, της αίτησης του άρθρου 34Α παρ. 2 του π.δ/τος 18/1989 και της αίτησης αναιρέσεως.

Επιβάλλει στον αναιρεσείοντα τη δικαστική δαπάνη του Ελληνικού Δημοσίου, η οποία ανέρχεται σε τετρακόσια εξήντα (460) ευρώ.

Η διάσκεψη έγινε στην Αθήνα στις 21 Νοεμβρίου 2023

Ο Προεδρεύων Αντιπρόεδρος

Κωνσταντίνος Κουσούλης

Η Γραμματέας

Καλλιόπη Ανδρέου

και η απόφαση δημοσιεύθηκε σε δημόσια συνεδρίαση της 20ης Νοεμβρίου 2024.

Ο Προεδρεύων Αντιπρόεδρος

Δημήτριος Εμμανουηλίδης

Η Γραμματέας

Ελένη Τουρόγιαννη