Με την κρινόμενη αίτηση ζητήθηκε η αναίρεση της υπ’ αριθμ. 1479/2018 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, εκδοθείσης της υπ’ αριθμ. 859/2017 προδικαστικής απόφασης του ίδιου δικαστηρίου, κατά το μέρος που έγινε δεκτή προσφυγή της αναιρεσίβλητης, μεταρρυθμίστηκε η από 5.11.2010 πράξη της Προϊσταμένης της Δ.Ο.Υ. Παλλήνης, έγινε εν μέρει δεκτή η …/6.9.2010 διορθωτική – ανακλητική δήλωση της αναιρεσίβλητης και προσδιορίστηκε η έκταση ακινήτου που κληρονόμησε από τον θανόντα πατέρα της σε 3.238,69 τ.μ.. Με τον μοναδικό λόγο του εισαγωγικού δικογράφου προβλήθηκε ότι το δικάσαν Διοικητικό Εφετείο, κρίνοντας ότι το ρυμοτομούμενο τμήμα του κληρονομιαίου ακινήτου (1685,21 τ.μ.) δεν έπρεπε να υπολογιστεί στην έκταση που λαμβάνεται υπόψη για τον υπολογισμό του φόρου κληρονομίας, με αποτέλεσμα το εν λόγω τμήμα να μην υπάγεται στον φόρο, κατά μερική αποδοχή της …/2010 διορθωτικής ανακλητικής δήλωσης της αναιρεσίβλητης, ερμήνευσε και εφάρμοσε εσφαλμένα τα άρθρα 6 §1 και 7 περ. (ι) του Ν. 2961/2001 (ΚΦΚ) σε συνδυασμό με τα άρθρα 153, 154, 246 και 276 επ. του Κώδικα Βασικής Πολεοδομικής Νομοθεσίας (Κ.Β.Π.Ν). Ο ισχυρισμός αυτός ερείδεται στο γεγονός ότι για κληρονομιαία ακίνητα ευρισκόμενα σε καθεστώς απαλλοτρίωσης ή ρυμοτόμησης, όπως το επίδικο, αναβάλλεται ο χρόνος φορολόγησης είτε για τον χρόνο καταβολής της αποζημίωσης, είτε για τον χρόνο (ενδεχόμενης) άρσης της απαλλοτρίωσης, η δε αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, εάν είχε κρίνει ορθώς, έπρεπε να αποφανθεί ότι για το υπό ρυμοτόμηση τμήμα του επίδικου ακινήτου έχει αναβληθεί η υπαγωγή σε φόρο κληρονομίας, εωσότου καταβληθεί αποζημίωση ή αρθεί η απαλλοτρίωση. Εν προκειμένω, ούτε η φορολογική αρχή είχε θέσει ζήτημα εφαρμογής στην κρινόμενη υπόθεση των προαναφερθεισών διατάξεων που επικαλείται το αναιρεσείον, δεδομένου ότι, όπως προκύπτει από την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, με την ένδικη από 5.11.2010 πράξη είχε απορριφθεί η από …/5.6.2008 ανακλητική δήλωση της αναιρεσίβλητης περί αναβολής καταβολής φόρου κληρονομίας για το ρυμοτομούμενο κληρονομιαίο ακίνητο, ενώ το Δημόσιο με την από 16.4.2015 έκθεση απόψεων του άρθρου 129 ΚΔΔ δεν είχε θέσει ενώπιον του δικάσαντος δικαστηρίου ζήτημα εφαρμογής των ίδιων διατάξεων για το επίδικο ακίνητο. Με τα δεδομένα αυτά, κρίθηκε ότι ο προεκτεθείς λόγος αναίρεσης δεν έπληττε άμεση ή έμμεση ερμηνευτική κρίση της αναιρεσιβαλλομένης απόφασης και απορρίφθηκε ως απαράδεκτος κατ’ άρθρο 53 παρ. 3 του π.δ. 18/1989.