Ο εκκαλών στρέφεται κατά του Υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας και συγκεκριμένα κατά της υπ’ αριθ. 52/2020 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Λάρισας, της οποίας ζητεί την εξαφάνιση. Δυνάμει της τελευταίας, απερρίφθη αίτηση ακύρωσης του εκκαλούντος κατά της απόφασης της Γενικής Γραμματέως Αποκεντρωμένης Διοίκησης Θεσσαλίας-Στερεάς Ελλάδας, με την οποία είχε κηρυχθεί αναδασωτέα δασική έκταση 1.399,03 τ.μ. στη θέση «Παναγία Καλαμιώτισσα», της περιοχής του οικισμού Παναγίας Καλαμιώτισσας του Δήμου Λεβαδέων ΠΕ Βοιωτίας. Ειδικότερα, ο εκκαλών αιτήθηκε από το Δασαρχείο Λιβαδειάς την έκδοση πράξης χαρακτηρισμού έκτασης εμβαδού 1.399,03 τ.μ. στη θέση «Παναγία Καλαμιώτισσα» της περιφέρειας Κυριακίου του Δήμου Λιβαδειάς, συνυποβάλλοντας τη σχετική δημόσια διαθήκη συμβολαιογράφου Αμβρυσσού, την οποία ακολούθησε αυτοψία από τον Δασολόγο του Δασαρχείου Λιβαδειάς, οποίος κατέθεσε ότι η επίδικη έκταση περιμετρικά συνορεύει με εκτάσεις, οι οποίες φέρονται ως μη δασικού χαρακτήρα σήμερα. Με την μετέπειτα ασκηθείσα αίτηση ακύρωσης, ο εκκαλών είχε προβάλλει ότι κατά τα αναφερόμενα τόσο στην εισήγηση, όσο και στην επίδικη πράξη, η επίδικη έκταση συνορεύει περιμετρικά με μη δασικού χαρακτήρα σήμερα εκτάσεις, γεγονός που αναιρεί τον δασικό χαρακτήρα της έκτασης (ά. 3 §2 Ν. 998/1979), καθώς δεν πρόκειται για οργανικό σύνολο άγριων φυτών με ξυλώδη κορμό, τα οποία μαζί με την υπάρχουσα χλωρίδα και πανίδα αποτελούν μέσω της αμοιβαίας αλληλεξάρτησης και αλληλεπίδρασης ιδιαίτερη δασοβιοκοινότητα. Η εκκαλούμενη, με ελαττωματική και ανεπαρκή αιτιολογία έκρινε, ότι συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις για την κήρυξη της επίμαχης έκτασης ως αναδασωτέας, βασιζόμενη στην κρίση ότι δήθεν αποδείχθηκε ο δασικός χαρακτήρας αυτής κατά το παρελθόν και η εκχέρσωση της δασικής βλάστησης. Σημειώνεται ότι το δικάσαν δικαστήριο, με την εκκαλούμενη απόφαση έκρινε την επίδικη πράξη ως νομίμως και επαρκώς αιτιολογημένη, με προηγούμενη έκδοση της με υπ’ αριθ. 80/2019 προδικαστικής απόφασης του δικάσαντος δικαστηρίου, με την οποία υποχρεώθηκε η Διοίκηση να αποφανθεί για τον αποδιδόμενο στην επίμαχη έκταση δασικό χαρακτήρα διαχρονικά κατά τα έτη 1945-1960-1986-1990-2003-2017. Περαιτέρω, το επίδικο ζήτημα δεν ανάγεται στην ερμηνεία κανόνα δικαίου ή γενικής αρχής γενικής εφαρμογής, αλλά στην επάρκεια της αιτιολογίας της εκκαλουμένης απόφασης και την εκτίμηση του πραγματικού της υπόθεσης από το δικάσαν δικαστήριο, αναφορικά με τον δασικό και άρα αναδασωτέο χαρακτήρα της έκτασης. Δεδομένου ότι η νομολογία που επικαλείται ο εκκαλών παρατίθενται προς επίρρωση και μόνο του προβαλλόμενου λόγου έφεσης και ότι οι ισχυρισμοί του εκκαλούντος δεν πληρούν τις προϋποθέσεις που τάσσονται με την εφαρμοστέα (ά. 58 §1 Π.Δ. 18/1989) διάταξη, το Δικαστήριο απέρριψε την έφεση.