Με την κρινομένη αίτηση ζητήθηκε η αναίρεση της 152/2016 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Πατρών, με την οποία, κατ’ αποδοχήν εφέσεως του αναιρεσιβλήτου Δημοσίου κατά της 173/2013 αποφάσεως του Διοικητικού Πρωτοδικείου Μεσολογγίου, εξαφανίσθηκε η πρωτόδικη απόφαση, δικάστηκε εκ νέου η προσφυγή της αναιρεσείουσας και απορρίφθηκε. Με την πρωτόδικη απόφαση είχε γίνει δεκτή η προσφυγή της αναιρεσείουσας κατά της …/17.2.2011 συμπληρωματικής πράξης χρέωσης δασμών, λοιπών φόρων και ποινής ανακριβούς δηλώσεως με την οποία είχε επιβληθεί σε βάρος της ποσό 114.555,47 ευρώ, λόγω ελλιπούς βεβαίωσης και είσπραξης δασμών και φόρων κατά την εκ μέρους της εισαγωγή σμυρματόσχοινων υπό προτιμησιακό τελωνειακό καθεστώς. Όσον αφορά διαδικασία σχετική με την εκ των υστέρων είσπραξη τελωνειακών δασμών, δηλαδή, απόφαση εμπίπτουσα στο πεδίο εφαρμογής του δικαίου της Ένωσης, η αρχή του σεβασμού των δικαιωμάτων άμυνας έχει εφαρμογή στα κράτη-μέλη, και ειδικότερα το δικαίωμα κάθε προσώπου σε προηγούμενη ακρόαση πριν ληφθεί ατομικό μέτρο εις βάρος του, ακόμη και αν έχει την δυνατότητα να προβάλει την θέση του στο πλαίσιο μεταγενεστέρου σταδίου, όταν δεν έλαβε χώρα προηγούμενη ακρόαση, όταν η εθνική νομοθεσία δεν παρέχει στους αποδέκτες των ενταλμάτων πληρωμής την δυνατότητα να επιτύχουν αναστολή εκτελέσεως των εν λόγω ενταλμάτων μέχρι την ενδεχόμενη μεταρρύθμισή τους. Με την κρινομένη αίτηση, μεταξύ άλλων, προβλήθηκε εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή των αρ. 20 § 2 Συντ., 6 ΚΔιοικΔιαδ, 31 § 2 ΤελΚ, για τον λόγο ότι η αναιρεσιβαλλόμενη εσφαλμένα έκρινε ότι η μεταγενέστερη χρέωση (επιβολή) των διαφυγόντων δασμών (αντιντάμπινγκ) και λοιπών φόρων σε βάρος της αναιρεσείουσας (παραλήπτη των εμπορευμάτων), ως υποχρέου των ως άνω δασμοφορολογικών επιβαρύνσεων, δεν καταλείπεται στη διακριτική ευχέρεια της Τελωνειακής Αρχής, ώστε να τίθεται ζήτημα προηγούμενης κλήσης προς παροχή εξηγήσεων, αλλά αποτελεί δεσμία αρμοδιότητα της ίδιας Αρχής, ερειδόμενη αποκλειστικά επί του αντικειμενικού γεγονότος της μη εγκυρότητας του πιστοποιητικού καταγωγής των εμπορευμάτων, και δεν συνάπτεται προς συγκεκριμένη υποκειμενική συμπεριφορά του παραλήπτη. Σύμφωνα με τον εξεταζόμενο λόγο, οι παραδοχές αυτές, σε σχέση με το νομικό ζήτημα της ερμηνείας και της εφαρμογής των ως άνω διατάξεων, έρχονται σε αντίθεση με την 612/2014 αμετάκλητη απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Πατρών, με την οποία κρίθηκαν επί ad hoc περιπτώσεως τα ακριβώς αντίθετα. Ειδικότερα, η αναιρεσείουσα ισχυρίστηκε ότι η ορθή ερμηνεία των διατάξεων αυτών επιβάλλει ότι α) σε περίπτωση εκ των υστέρων ελέγχου και επαναχρέωσης δασμών και λοιπών φόρων από την αρμόδια Τελωνειακή Αρχή, να χορηγείται στον υπόχρεο εισαγωγέα η δυνατότητα άσκησης του δικαιώματος άμυνας, που παρέχει η κοινοτική έννομη τάξη και β) η έκδοση της πράξης αυτής δεν βασίζεται αποκλειστικά σε αντικειμενικά δεδομένα, αλλά για τη νόμιμη έκδοσή της εκτιμάται και η υποκειμενική συμπεριφορά του υποχρέου των εν λόγω δασμών και λοιπών φόρων, γεγονός, που συνεπάγεται ότι πρέπει για τη νομιμότητα της πράξης επιβολής συμπληρωματικών δασμών και λοιπών φόρων να τηρείται προηγουμένως το δικαίωμα της ακρόασης. Στην περίπτωση της εκ των υστέρων εισπράξεως τελωνειακών δασμών, δεν προβλέπεται ούτε από τον Κοινοτικό ούτε από τον Εθνικό Τελωνειακό Κώδικα, δικαίωμα ακροάσεως πριν από την αποστολή των ενταλμάτων πληρωμής. Ωστόσο, όταν εκδίδεται απόφαση, εμπίπτουσα στο πεδίο εφαρμογής του δικαίου της Ένωσης, όπως, εν προκειμένω, στον Κοινοτικό Τελωνειακό Κώδικα (Κανονισμός 2913/2002, όπως αυτός ισχύει μετά την τροποποίησή του με τον Καν. (ΕΚ) 2700/2000), η αρχή του σεβασμού των δικαιωμάτων άμυνας έχει εφαρμογή στα κράτη-μέλη, και περιλαμβάνει το δικαίωμα κάθε προσώπου σε προηγούμενη ακρόαση πριν ληφθεί ατομικό μέτρο εις βάρος του. Τούτο ισχύει, ακόμη και αν ο καθ’ ου η συμπληρωματική πράξη χρεώσεως δασμών, έχει την δυνατότητα να προβάλει την θέση του στο πλαίσιο μεταγενεστέρου σταδίου, όταν, μάλιστα, η εθνική νομοθεσία δεν παρέχει στους αποδέκτες των ενταλμάτων πληρωμής την δυνατότητα να επιτύχουν αναστολή εκτελέσεως των εν λόγω ενταλμάτων, μέχρι την ενδεχόμενη μεταρρύθμισή τους. Συνεπώς, η κρίση του δικάσαντος Διοικητικού Εφετείου, ότι η ένδικη συμπληρωματική καταλογιστική πράξη δεν καταλείπεται στην διακριτική ευχέρεια της Τελωνειακής Αρχής, και για τον λόγο αυτό δεν ετίθετο ζήτημα προηγούμενης κλήσεως της αναιρεσείουσας προς παροχή εξηγήσεων, κρίθηκε μη νόμιμη.