Με την 15707/2023 απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών υποβλήθηκαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας προδικαστικά ερωτήματα, κατ’ εφαρμογή του άρθρου 1 § 2 Ν. 3900/2010, σχετικά με την εκκρεμή ενώπιόν του αγωγή του … κατά του Ελληνικού Δημοσίου. Με την αγωγή αυτή ο ενάγων ζητεί, κατ’ επίκληση του άρθρου 105 ΕισΝΑΚ, σε συνδυασμό με τα άρθρα 7 του ν. 4596/2019 και 6 § 2 της ΕΣΔΑ, να αναγνωρισθεί η υποχρέωση του Ελληνικού Δημοσίου να καταβάλει σ’ αυτόν, νομιμοτόκως από την επίδοση της αγωγής και έως την εξόφληση, το ποσό των 15.000 ευρώ, ως χρηματική ικανοποίηση για την ηθική βλάβη που κατ’ αυτόν υπέστη εξαιτίας όσων διαλαμβάνονται στο με ΑΠ …/16.5.2021 έγγραφο του Προέδρου του Τριμελούς Συμβουλίου Διευθύνσεως του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών προς τον Προϊστάμενο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών, τα οποία, κατά τους ισχυρισμούς του, παραβίασαν το τεκμήριο αθωότητάς του. Με βάση τα δεδομένα του φακέλου, τα υπό κρίση προδικαστικά ερωτήματα δεν υποβλήθηκαν παραδεκτώς. Και τούτο, διότι στην παραπεμπτική απόφαση δεν εξηγείται τεκμηριωμένα αλλά ούτε και παρίσταται πρόδηλο ότι τα ζητήματα, (α) αν το έγγραφο του Προέδρου του Τριμελούς Συμβουλίου Διευθύνσεως Διοικητικού Πρωτοδικείου (ή του δικαστή που διευθύνει το δικαστήριο (ή του δικαστή που προεδρεύει κατά την ακροαματική διαδικασία), το οποίο συντάσσεται κατ’ εφαρμογή του άρθρου 139 του ΚΔιοικΔ, εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου 4 της Οδηγίας 2016/343/ΕΕ και (β) αν από πράξη ή υλική ενέργεια δικαστικού οργάνου, η οποία λαμβάνει χώρα κατ’ εφαρμογή του άρθρου 139 του ΚΔιοικΔ, μπορεί να θεμελιωθεί αστική ευθύνη του Ελληνικού Δημοσίου στην ειδική διάταξη του άρθρου 7 του ν. 4596/2019 (νόμου με τον οποίο μεταφέρθηκε στην ελληνική έννομη η ως άνω Οδηγία) αποτελούν, όπως απαιτεί ο νόμος, ζητήματα «γενικότερου ενδιαφέροντος» με «συνέπειες για ευρύτερο κύκλο προσώπων». Συνεπώς, δεν αρκεί από την πλευρά του παραπέμποντος δικαστηρίου μόνη η αναφορά στη διάταξη του άρθρου 1 του ν. 3900/2010, όταν δεν συνοδεύεται από την απαιτούμενη τεκμηρίωση, ούτε δύναται το Συμβούλιο της Επικρατείας να υποκαταστήσει την κρίση του κατ’ αρχήν αρμόδιου διοικητικού δικαστηρίου και να αποφανθεί πρωτογενώς για τη φύση των ζητημάτων για τα οποία υποβάλλονται τα προδικαστικά ερωτήματα ως «γενικότερου ενδιαφέροντος» με «συνέπειες για ευρύτερο κύκλο προσώπων. Και ναι μεν έχει κριθεί ότι το σχετικό ερώτημα δεν απαιτείται να συναρτάται απαραιτήτως με τον αριθμό των ήδη εκκρεμών υποθέσεων, πλην από τη φύση των ζητημάτων που περιλαμβάνονται στα εν προκειμένω υποβληθέντα προδικαστικά ερωτήματα, υπό τα πραγματικά περιστατικά της συγκεκριμένης περίπτωσης που εκτίθενται στο δικόγραφο της ένδικης αγωγής και παρατίθενται στην παραπεμπτική απόφαση, δεν αναμένεται να προκληθεί σημαντικός αριθμός διαφορών τέτοιου αντικειμένου. Κατ’ ακολουθίαν των ανωτέρω, το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε ότι έπρεπε να απόσχει από την απάντηση επί των υποβληθέντων προδικαστικών ερωτημάτων, η δε υπόθεση πρέπει να παραπεμφθεί στο Μονομελές Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών προς περαιτέρω κρίση.