Με την κρινόμενη αίτηση ζητήθηκε να συζητηθεί στο ακροατήριο η από 8.9.2020 αίτηση αναίρεσης του αιτούντος, η οποία απορρίφθηκε ως προδήλως απαράδεκτη με την 269/2020, εκδοθείσα σε συμβούλιο, απόφαση του Β’ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας. Με την απορριφθείσα ως άνω αίτηση αναίρεσης ζητήθηκε η εξαφάνιση της 535/2020 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, κατά το μέρος της με το οποίο απορρίφθηκε προσφυγή του αιτούντος κατά της (σιωπηρής) απόρριψης από τον Προϊστάμενο της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων της ενδικοφανούς προσφυγής που είχε ασκήσει ο αιτών κατά της …/9.3.2017 πράξης του Προϊσταμένου της Δ.Ο.Υ. Κατερίνης περί επιβολής σε βάρος του προστίμου, για έξι παραβάσεις έκδοσης εικονικού φορολογικού στοιχείου, τελεσθείσες κατά τη διαχειριστική περίοδο του έτους 2009. Με το εισαγωγικό δικόγραφο της υπό κρίση αίτησης αναίρεσης δεν προτείνεται κανένας αυτοτελής ισχυρισμός με το περιεχόμενο της § 3 του άρθρου 53 του Π.Δ. 18/1989, ήτοι ισχυρισμός περί ύπαρξης αντίθετης νομολογίας ή έλλειψης νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας επί συγκεκριμένου νομικού ζητήματος, ούτε μπορεί, εν όψει της αδυναμίας αυτεπάγγελτης έρευνας της συνδρομής λόγων που θεμελιώνουν το παραδεκτό της αίτησης αναίρεσης, να συναχθεί τέτοιος ισχυρισμός καθ’ ερμηνεία του όλου περιεχομένου του εισαγωγικού δικογράφου, με το οποίο, άλλωστε, ουδεμία ευθεία ή έμμεση αναφορά γίνεται στις δικονομικές ρυθμίσεις που εισήχθησαν με τον ν. 3900/2010. Τέτοιος ισχυρισμός δεν μπορεί να συναχθεί ούτε από την παράθεση, στο πλαίσιο ανάπτυξης του πρώτου λόγου αναιρέσεως, ως σχετική νομολογία, αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας, διότι η επίκληση των αποφάσεων αυτών -με τις οποίες, άλλωστε, δεν αντιμετωπίζονται τα νομικά ζητήματα αν, κατά την έννοια των άρθρων 68 § 2 και 84 § 4 του Ν. 2238/1994, ως συμπληρωματικά στοιχεία που περιέρχονται στην οικεία Δ.Ο.Υ. μετά την πάροδο της πενταετούς προθεσμίας παραγραφής, δυνάμενα να την παρεκτείνουν σε δεκαετή, νοούνται έγγραφα άλλης φορολογικής αρχής που συντάχθηκαν πριν από την πάροδο αυτής και αν οι κινήσεις τραπεζικών λογαριασμών ημεδαπής μπορεί να συνιστούν συμπληρωματικά στοιχεία- γίνεται αποκλειστικά και μόνον προς επίρρωση της βασιμότητας του λόγου αναιρέσεως, χωρίς να συνδέεται καθ’ οποιονδήποτε τρόπο με ισχυρισμό προς θεμελίωση του παραδεκτού του. Συνεπώς, οι ως άνω προβαλλόμενοι λόγοι αναίρεσης, οι οποίοι, εξάλλου, κατά τα λοιπά, δεν αναφέρονται, κατά τρόπο αρκούντως ειδικό και ορισμένο, σε συναγόμενη από την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση ερμηνεία συγκεκριμένων διατάξεων, εν όψει και των προβληθέντων με την προσφυγή, αλλά, όπως προβάλλονται, πλήττουν την πληρότητα της αιτιολογίας των κρίσεων του δικάσαντος δικαστηρίου, που συνδέεται με το πραγματικό της υπόθεσης και την εκτίμηση των αποδείξεων και των ισχυρισμών των διαδίκων, είναι απορριπτέοι ως απαράδεκτοι. Οι προβαλλόμενοι δε, με τα από 28.4.2023 και 6.6.2023 δικόγραφα του αναιρεσείοντος, ισχυρισμοί ότι οι αναφερόμενες στο εισαγωγικό δικόγραφο αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, στο περιεχόμενο των οποίων γίνεται συνοπτική αναφορά, αφορούν στο παραδεκτό του πρώτου λόγου αναιρέσεως, καθώς και ότι για τον δεύτερο λόγο αναιρέσεως δεν υπάρχει νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, ανεξαρτήτως της αοριστίας τους (καθώς δεν προσδιορίζουν ειδικώς τα τιθέμενα με την αίτηση αναιρέσεως ερμηνευτικά ζητήματα), δεν μπορούν να καλύψουν την, κατά τα ανωτέρω, έλλειψη του εισαγωγικού δικογράφου και, κατ’ επέκταση, να καταστήσουν παραδεκτή, από την άποψη τήρησης των όρων του άρθρου 53 § 3 του Π.Δ. 18/1989, την άσκηση της υπό κρίση αίτησης. Κατόπιν τούτων, το ΣτΕ απέρριψε την αίτηση αναίρεσης.