Με την κρινόμενη αίτηση ζητήθηκε η αναίρεση της 4756/2017 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, με την οποία, κατόπιν της, συμπροσβαλλόμενης με την κρινόμενη αίτηση, 260/2016 προδικαστικής απόφασης, έγινε εν μέρει δεκτή προσφυγή της αναιρεσείουσας εταιρείας, τροποποιήθηκε η εγγραφή στον …/17.7.2012 χρηματικό κατάλογο του αναιρεσιβλήτου Δήμου, περί επιβολής σε βάρος της για τα έτη 2007-2011 ειδικού τέλους λατομικών προϊόντων συνολικού ποσού 734.717,76 ευρώ και περιορίσθηκαν τα υποκείμενα στο τέλος αυτό έσοδα για τα ανωτέρω έτη. Σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 19 § 1 του ν. 1428/1984, η οποία, ως επιβάλλουσα φορολογικό βάρος, είναι στενώς ερμηνευτέα, υπόχρεοι για καταβολή του προβλεπόμενου στην εν λόγω διάταξη ειδικού τέλους είναι οι εκμεταλλευτές λατομείων αδρανών υλικών (δημόσιων, ν.π.δ.δ. ή ιδιωτικών). Παράλληλα, από τις διατάξεις των νόμων 669/1977 και 1428/1984, προκύπτει ότι τα μάρμαρα και τα αδρανή υλικά ορίζονται ως διαφορετικά λατομικά ορυκτά και ότι τα λατομεία μαρμάρου διακρίνονται σαφώς από τα λατομεία αδρανών υλικών, ως αντικείμενο εκμετάλλευσης. Εξάλλου, από την διάταξη του εδαφίου β΄ του άρθρου 1 του ν. 1428/1984, δεν συνάγεται βούληση του νομοθέτη να καταργήσει την εν λόγω διάκριση και να συμπεριλάβει στην έννοια των αδρανών υλικών και τα μάρμαρα και, συνακόλουθα, να εντάξει στην κατηγορία των λατομείων αδρανών υλικών και τα λατομεία μαρμάρου. Τούτο επιρρωννύεται από την διάταξη του άρθρου 21 παρ. 2 εδ. α΄ του ν. 2115/1993, με την οποία προβλέφθηκε η εφαρμογή διατάξεων του ν. 1428/1984 περί λατομείων αδρανών υλικών και επί των λατομείων μαρμάρου, διάταξη η οποία θα ήταν περιττή, εάν η προσθήκη εδαφίου β΄ στο άρθρο 1 του ν. 1428/1984, δια του άρθρου 1 του ίδιου νόμου 2115/1993, σκοπούσε να διευρύνει την έννοια των αδρανών υλικών, ώστε να καλύπτει και τα μάρμαρα, και, κατ’ ακολουθίαν, να υπάγει στο εν γένει νομικό καθεστώς (της εκμετάλλευσης) των λατομείων αδρανών υλικών (συμπεριλαμβανομένης της ρύθμισης του άρθρου 19 § 1 του ν. 1428/1984) και τα λατομεία μαρμάρων. Ενόψει των προηγουμένων, η διάταξη της § 1 του άρθρου 19 του ν. 1428/1984, όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 15 του ν. 2115/1993, δεν έχει την έννοια ότι επιβάλλει ειδικό τέλος και στους εκμεταλλευτές λατομείων μαρμάρου, οι οποίοι, άλλωστε, ασκούν οικονομική δραστηριότητα όχι μόνο με διαφορετικό αντικείμενο, αλλά και με διαφορετική σημασία. Το αυτό δε ισχύει και στην περίπτωση αδρανών υλικών, τα οποία εξορύσσονται ως παραπροϊόντα (ή υποπροϊόντα κατά το ν. 669/1977), κατά την εκμετάλλευση λατομείων μαρμάρων. Τούτο διότι, κρίσιμη κατά τον νομοθέτη για την επιβολή του ένδικου τέλους, όπως προκύπτει από το γράμμα της § 1 του άρθρου 19 του ν. 1428/1984 και ενόψει της στενής ερμηνείας αυτής (ΣτΕ 2789/2022, 176/2018, οι οποίες αφορούν στο ένδικο τέλος), είναι η έννοια των «εκμεταλλευτών (δημόσιων, ν.π.δ.δ. ή ιδιωτικών) λατομείων αδρανών υλικών», ενώ είναι αδιάφορο αν κατά την εκμετάλλευση λατομείων μαρμάρων εξορύσσονται ως παραπροϊόντα και αδρανή υλικά. Εξάλλου, υποχρέωση καταβολής του ενδίκου τέλους και στους εκμεταλλευτές λατομείων μαρμάρου όταν εξορύσσονται αδρανή υλικά ως παραπροϊόντα μαρμάρου κατά την εκμετάλλευση των λατομείων αυτών δεν αναφέρεται ρητώς στη ως άνω διάταξη ούτε, άλλωστε, προβλεπόταν ρητώς στις ισχύουσες κατά τον κρίσιμο εν προκειμένω χρόνο διατάξεις· προβλέφθηκε δε το πρώτον με τις διατάξεις των άρθρων 43 § 3 περ. α΄ εδ. α΄ του ν. 4262/2014 και ακολούθως, των άρθρων 45 § 7 και 62 § 2 (δυο τελ. εδ.) του ν. 4512/2018, οι οποίες δεν καταλαμβάνουν την ένδικη περίπτωση. Με βάση τα ανωτέρω, το Δικαστήριο δέχτηκε την αίτηση.