Δυνατότητα χορήγησης άδειας διαμονής στην ημεδαπή, για οικογενειακή επανένωση, σε ήδη διαμένοντα στη Χώρα αλλοδαπό, γονέα τέκνου που γεννήθηκε στην Ελλάδα, όταν ο έτερος γονέας (πολίτης τρίτης χώρας) είναι κάτοχος άδειας διαμονής σε ισχύ, κατά παρέκκλιση, τόσο του γενικού κανόνα, περί χορήγησης της σχετικής άδειας διαμονής, για οικογενειακή επανένωση, μόνο όταν το μέλος οικογένειας συντηρούντος πολίτη τρίτης χώρας διαμένει εκτός ελληνικής επικράτειας, όσο και της απαίτησης του νόμου να διαθέτει ο συντηρών προσωπικό εισόδημα ικανό να καλύψει τις ανάγκες του ίδιου και της οικογένειάς του (άρθρο 8 παρ. 46 ν. 4332/2015)∙ ο μη κατέχων άδεια διαμονής γονέας πρέπει να έχει κατ’ αρχήν μόνιμη, σταθερή και αδιάλειπτη διαμονή στην Ελλάδα από τη γέννηση του τέκνου έως την υποβολή του αιτήματος χορήγησης άδειας διαμονής∙ τούτου έπεται ότι η αρμόδια διοικητική αρχή, κατά την εξέταση του σχετικού αιτήματος, οφείλει να συνεκτιμήσει τα ενδεχόμενα διαστήματα απουσίας του μη κατέχοντος άδεια διαμονής γονέα, προκειμένου να εκφέρει εξατομικευμένη και ειδικώς αιτιολογημένη κρίση ως προς την επιρροή των διαστημάτων απουσίας στην σταθερότητα και το αδιάλειπτο της παραμονής του στην Ελλάδα και συνακόλουθα στην χορήγηση άδειας διαμονής∙ η επίμαχη ρύθμιση δεν αντίκειται στις διατάξεις της Οδηγίας 2003/86/ΕΚ, διότι ισχύει παραλλήλως με τις πάγιες διατάξεις της οδηγίας και του ν. 4251/2014 περί οικογενειακής επανένωσης υπηκόων τρίτων χωρών με νομίμως διαμένοντα μέλη της οικογένειάς τους στην Ελλάδα, οι οποίες ουδόλως συνδέουν την εφαρμογή τους με την παραμονή του υπηκόου τρίτης χώρας στην Ελλάδα∙ πλην όμως, παραπέμπει λόγω σπουδαιότητας την υπόθεση στην επταμελή σύνθεση του Τμήματος.