Με την υπό κρίση αίτηση ζητήθηκε η αναίρεση της 296/2019 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Πειραιά, με την οποία απορρίφθηκε έφεση του αναιρεσείοντος κατά της 1182/2016 απόφασης του Διοικητικού Πρωτοδικείου, δυνάμει της οποίας είχε ακυρωθεί, κατ’ αποδοχή προσφυγής του αναιρεσιβλήτου, η …/…/2005 καταλογιστική πράξη του Διευθυντή Ζ΄ Τελωνείου Ελευθέρων Τελωνειακών Συγκροτημάτων Πειραιά, με την οποία επιβλήθηκε σε βάρος του, λόγω τελωνειακής παράβασης (λαθρεμπορίας), μετά από επιμερισμό, πολλαπλό τέλος και δασμοφορολογικές επιβαρύνσεις, ενώ κηρύχθηκε αλληλεγγύως υπόχρεος για την πληρωμή πολλαπλών τελών, συνολικού ποσού 91.567,70 ευρώ. Με την κρινόμενη αίτηση το αναιρεσείον Δημόσιο ισχυρίστηκε ότι μη νομίμως εφαρμόστηκε, εν προκειμένω, από το δευτεροβάθμιο δικαστήριο, η αρχή ne bis in idem (άρ. 4 § 1 7Π ΕΣΔΑ), καθώς ο αναιρεσίβλητος δεν είχε επικαλεστεί και προσκομίσει πρωτοδίκως στοιχεία για το αμετάκλητο ποινικής απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Πειραιώς. Προς θεμελίωση του παραδεκτού του λόγου αυτού, προβλήθηκε ο ισχυρισμός ότι η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση είναι αντίθετη στη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, κατά την οποία, για την εφαρμογή των αρχών ne bis in idem και του τεκμηρίου αθωότητας, ο αμετάκλητος χαρακτήρας των αθωωτικών αποφάσεων των ποινικών δικαστηρίων λαμβάνεται υπόψη, σύμφωνα και με τα οριζόμενα στην § 4 του άρθρου 5 του ΚΔιοικΔ, εφόσον αποδεικνύεται προσηκόντως από τους διαδίκους ή προκύπτει από τα στοιχεία της δικογραφίας και δεν ερευνάται αυτεπαγγέλτως από το διοικητικό δικαστήριο. Εν όψει, όμως, των κρίσεων του δικάσαντος διοικητικού εφετείου (ότι, δηλαδή, το αμετάκλητο των ποινικών αποφάσεων εξετάζεται αυτεπαγγέλτως μόνον εφόσον προκύπτει από τα στοιχεία της δικογραφίας και ότι από το φάκελο της προκείμενης υπόθεσης προέκυπτε ότι η ως άνω απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Πειραιώς είχε καταστεί αμετάκλητη), με τον προαναφερθέντα λόγο αναιρέσεως δεν τίθεται νομικό ζήτημα, κατά την έννοια της § 3 του άρθρου 53 του Π.Δ. 18/1989, αλλά πλήττεται η εκτίμηση των αποδείξεων από το δικαστήριο της ουσίας. Επίσης, ο λόγος αυτός κρίθηκε απορριπτέος ως αλυσιτελής, διότι το διοικητικό πρωτοδικείο συνεκτίμησε απλώς (και δη σιωπηρώς) την απόφαση 514/2005 του Τριμελούς Εφετείου Πειραιώς και, συνεπώς, ο προβληθείς από το αναιρεσείον λόγος έφεσης ότι εσφαλμένως θεώρησε αυτή ως δεσμευτική ορθώς απορρίφθηκε με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, ανεξαρτήτως της αιτιολογίας της. Κατόπιν τούτων, το ΣτΕ απέρριψε την αίτηση.