Φόρος Κληρονομίας∙ νόμιμο μαχητό τεκμήριο ότι το τίμημα από την εκποίηση ακινήτου θεωρείται ότι ανήκει στην κληρονομιά, εφόσον η εκποίηση έγινε μέσα σε μια πενταετία πριν από το θάνατο∙ για την επιβολή του οικείου φόρου βάσει του ως άνω τεκμηρίου, η φορολογική αρχή δεν απαλλάσσεται του βάρους απόδειξής της περί του αληθούς υπόχρεου της εκάστοτε κτήσης, ήτοι αναφορικά με τον πραγματικό κληρονόμο αυτής. Περίπτωση κατά την οποία η φορολογική αρχή επέβαλε τον ως άνω φόρο, κατ΄ εφαρμογή του επίμαχου τεκμηρίου, θεωρώντας αποκλειστικά την προσφεύγουσα ως κληρονόμο τιμήματος εκποίησης ακινήτου της κληρονομούμενης, με την αιτιολογία ότι ήταν η μόνη που είχε πρόσβαση σε αυτό δοθέντος του ότι τοποθετήθηκε σε κοινούς τραπεζικούς λογαριασμούς που διατηρούσε με την κληρονομούμενη σε συνδυασμό με το ότι ως εκ της θέσεως της (οικιακή βοηθός που διέμενε με την θανούσα και τη φρόντιζε συνεχώς) ήταν η μόνη εκ των κληρονόμων που έχει τη δικονομική δυνατότητα ανατροπής του∙ πλην όμως, ο ένδικος καταλογισμός παρίσταται άκυρος, διότι η έχουσα το βάρος απόδειξης φορολογική αρχή δεν απέδειξε ότι η προσφεύγουσα ήταν η κληρονόμος του επίμαχου τιμήματος της εκποίησης, καθώς, μόνο η ιδιότητά της ως συνδικαιούχου των κοινών τραπεζικών λογαριασμών, που της έδινε τη δυνατότητα ανάληψης χρημάτων από αυτούς, χωρίς στοιχειοθέτηση της πραγματικής βούλησης της κληρονομούμενης, περί της κληρονομικής διαδοχής της για έτερα μη αναγραφόμενα στις επίμαχες διαθήκες αυτής περιουσιακά στοιχεία, δεν αρκεί∙ τούτο διότι, εφόσον η κληρονομούμενη με διαθήκες της εγκατέστησε τα εκεί αναφερόμενα πρόσωπα, μεταξύ των οποίων και την προσφεύγουσα, ως κληρονόμους της σε συγκεκριμένα περιουσιακά στοιχεία, για τα λοιπά μη αναγραφόμενα περιουσιακά στοιχεία, εφαρμοστέες τυγχάνουν οι διατάξεις της παράλληλης εκ διαθήκης και εξ αδιάθετου διαδοχής της κληρονομούμενης ή της ανάλογης αύξησης της κληρονομικής μερίδας των εκ διαθήκης κληρονόμων αυτής.