Ο Ανακριτής κλήθηκε να κρίνει επί αιτήσεως που υποβλήθηκε δυνάμει του άρθρου 291 παρ. 2 του νέου ΚΠΔ, για την αντικατάσταση της προσωρινής κράτησης κατηγορουμένου για προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας και απόπειρα αρπαγής ανήλικης κάτω των 14 ετών, με κατ’ οίκον περιορισμό με ηλεκτρονική επιτήρηση (κατ’ άρθρ. 284 ΚΠΔ). Όπως παρατηρεί, η αίτηση αυτή αποτελεί οιονεί ένδικο μέσο και ως εκ τούτου, ως προς τη διαδικασία άσκησής της, εφαρμόζεται αναλογικά η διάταξη του άρθρ. 466 παρ. 2 ΚΠΔ.

Περαιτέρω, αντίθετα με τον ισχυρισμό του κατηγορουμένου, ο ανακριτής έκρινε ότι υπάρχει αρχή εκτέλεσης του εγκλήματος της απόπειρας αρπαγής (άρθρ. 42 και 324 ΠΚ). Ειδικότερα, αναφέρει ότι οι πράξεις της καταδίωξης της ανήλικης είναι τουλάχιστον ισοδύναμες με την εφόρμηση επί ανηλίκου, ενώ η πράξη θα μπορούσε να ολοκληρωθεί χωρίς οποιαδήποτε άλλη συμπεριφορά του κατηγορουμένου, αν η ανήλικη από φόβο ή άλλο λόγο ακολουθούσε τις προσταγές του και εισερχόταν στο αυτοκίνητο που αυτός οδηγούσε. Επιπροσθέτως, αυτός γνώριζε τη διαδρομή που ακολουθούσε η παθούσα, ενώ έδρασε σε χρόνο που αυτή ήταν απομονωμένη, ενήργησε με ιδιαίτερη επιμονή, εμμονή και αποφασιστικότητα και την καταδίωξε για μεγάλη διαδρομή και ικανό χρονικό διάστημα.

Για τους λόγους αυτούς, κρίνεται πιθανό, σε περίπτωση που ο κατηγορούμενος αφεθεί ελεύθερος έστω και με περιοριστικούς όρους, να τελέσει και άλλα αδικήματα. Ωστόσο, γίνεται δεκτή η αντικατάσταση της προσωρινής κράτησης με κατ’ οίκον περιορισμό με ηλεκτρονική επιτήρηση, καθώς το μέτρο αυτό επαρκεί, αφενός για την αποτροπή διάπραξης παρόμοιων πράξεων, αφετέρου για να εξασφαλιστεί η εμφάνιση του κατηγορουμένου στο ακροατήριο. Άλλωστε, από τη διάταξη του άρθρου 282 ΠΚ, είναι εμφανής η σχέση επικουρικότητας μεταξύ των μέτρων δικονομικού καταναγκασμού και δη των περιοριστικών όρων και του κατ’ οίκον περιορισμού σε σχέση με το επαχθέστερο μέτρο της προσωρινής κράτησης, υπό το πρίσμα της αρχής της αναλογικότητας.