Αστική ευθύνη Δικηγορικού Συλλόγου (Δ.Σ.)∙ ανεπίτρεπτη πειθαρχική δίωξη κατά δικηγόρου∙ έλλειψη παθητικής νομιμοποίησης Ελληνικού Δημοσίου∙ τα πειθαρχικά συμβούλια των Δ.Σ. δε συνιστούν δικαστήρια με το οργανικό κριτήριο και συνεπώς δεν υπάρχει ευθύνη του Ελληνικού Δημοσίου για τυχόν παρανομίες των οργάνων τους. Γίνεται εν μέρει δεκτή η ένδικη έφεση του εκκαλούντος, καθώς: α) ο Πρόεδρος του Δ.Σ. προέβη στην άσκηση πειθαρχικής δίωξης σε βάρος του, χωρίς να έχει υποβληθεί προς το Σύλλογο αναφορά κατά του ενάγοντος και χωρίς να έχει ανακαλύψει ο ως άνω Πρόεδρος οποιοδήποτε παράπτωμά του, β) οι εισηγητές που ορίστηκαν παρέλειψαν να συντάξουν κατηγορητήριο σε βάρος του εκκαλούντα και κυρίως να καλέσουν αυτόν να λάβει γνώση του κατηγορητηρίου και της δικογραφίας και να απολογηθεί εγγράφως, η υποχρέωση δε αυτή συνέτρεχε και επί ανυπαρξίας πραγματικών περιστατικών, ενώ η υποβολή υπομνήματος εξηγήσεων δεν θεραπεύει την ανωτέρω παράλειψη, δοθέντος ότι οι εξηγήσεις αυτές, ελλείψει κατηγορητηρίου, δεν δύνανται να θεωρηθούν ως απολογία και γ) οι ως άνω παραλείψεις των εισηγητών είχαν ως συνέπεια την αδικαιολογήτως υπέρμετρη καθυστέρηση στην ολοκλήρωση της πειθαρχικής διαδικασίας, η οποία διήρκησε τέσσερα έτη και οκτώ μήνες, χρονικό διάστημα που υπερβαίνει καταφανώς εκείνο των έξι μηνών από την άσκηση της πειθαρχικής δίωξης καθώς και τον εύλογο χρόνο μετά τη λήξη αυτού, εντός του οποίου το Πειθαρχικό Συμβούλιο όφειλε να εκδώσει οριστική απόφαση∙ ούτως, λαμβάνοντας υπόψη ότι: α) ο εκκαλών, ο οποίος είχε διατελέσει επί μακρόν μέλος του Πειθαρχικού Συμβουλίου του Δ.Σ., αποκλείστηκε από τον καταρτισθέντα από το Σύλλογο αυτόν πίνακα προτεινομένων δικηγόρων, λόγω της εκκρεμούς σε βάρος του παράνομης πειθαρχικής δίωξης, β) ο εκκαλών υπέστη πρόδηλη ψυχική ταλαιπωρία, η οποία δεν δύναται να θεωρηθεί ότι αποκαταστάθηκε με την έκδοση απόφασης του Πειθαρχικού Συμβουλίου, με την οποία διαπιστώθηκε η παραγραφή των φερομένων ως τελεσθέντων από αυτόν πειθαρχικών αδικημάτων και συνεκτιμώντας το γεγονός ότι οι παράνομες πράξεις και παραλείψεις έλαβαν χώρα προς το τέλος της σταδιοδρομίας του εκκαλούντος, επικειμένης δηλαδή της συνταξιοδότησής του, κρίνει ότι αυτός υπέστη ηθική βλάβη, για την αποκατάσταση της οποίας δικαιούται να λάβει εύλογη χρηματική ικανοποίηση ύψους 3.000,00 €.