Στις 15 Σεπτεμβρίου 2017 η QI συνήψε με τη δικαιοπάροχο της Santander Bank Polska σύμβαση στεγαστικής πίστωσης. Η πίστωση αυτή χορηγήθηκε για περίοδο 360 μηνών και εκταμιεύθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 2017. Η σύμβαση προέβλεπε προμήθεια για τη χορήγηση της εν λόγω πίστωσης, καταβλητέα κατά τη σύναψη της σύμβασης αυτής και ανερχόμενη σε 2,50 % του ποσού της πίστωσης. Στις 4 Απριλίου 2019, ήτοι 19 μήνες μετά την υπογραφή της ως άνω σύμβασης, η QI αποπλήρωσε ολοσχερώς την πίστωση αυτή. Θεώρησε, επομένως, ότι η Santander Bank Polska όφειλε να της επιστρέψει την προμήθεια για τη χορήγηση της εν λόγω πίστωσης, το οποίο αντιστοιχούσε στο εναπομένον διάστημα της πίστωσης, ήτοι 341 μήνες. Η QI υπέβαλε το ως άνω αίτημα επιστροφής στη Santander Bank Polska. Με έγγραφο της 20ής Ιουλίου 2020, η Santander Bank Polska απέρριψε το αίτημα αυτό και αρνήθηκε να επιστρέψει την επίμαχη προμήθεια. Η QI προσέφυγε ενώπιον του Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w Warszawie (περιφερειακού δικαστηρίου Βαρσοβίας Wola, Πολωνία), ήτοι του αιτούντος δικαστηρίου. Το αιτούν δικαστήριο, αφενός, διερωτάται αν, υπό το πρίσμα ιδίως της νομολογίας του Δικαστηρίου σχετικά με το άρθρο 16 § 1 Οδηγ. 2008/48, πρέπει να γίνει δεκτό ότι, σε περίπτωση πρόωρης αποπληρωμής ενυπόθηκης πίστωσης, το δικαίωμα του καταναλωτή σε μείωση του συνολικού κόστους της πίστωσης κατά το άρθρο 25 § 1 Οδηγ. 2014/17 καταλαμβάνει και την προμήθεια για τη χορήγηση της επίμαχης πίστωσης και, αφετέρου, ζητεί να διευκρινιστεί η μέθοδος υπολογισμού που πρέπει να χρησιμοποιηθεί προκειμένου να καθοριστεί το ποσό της μείωσης του συνολικού κόστους της ως άνω πίστωσης. Το ΔΕΕ έκρινε ότι το άρθρο 25 § 1 Οδηγ. 2014/17/ΕΕ, σχετικά με τις συμβάσεις πίστωσης για καταναλωτές για ακίνητα που προορίζονται για κατοικία έχει την έννοια ότι, ελλείψει πληροφόρησης εκ μέρους του πιστωτικού φορέα η οποία να παρέχει στο εθνικό δικαστήριο τη δυνατότητα να εξακριβώσει κατά πόσον προμήθεια εισπραττόμενη κατά τη σύναψη σύμβασης ενυπόθηκης πίστωσης εμπίπτει στην κατηγορία των επιβαρύνσεων που δεν εξαρτώνται από τη διάρκεια της ως άνω σύμβασης, το εθνικό δικαστήριο οφείλει να θεωρήσει την προμήθεια αυτή ως καλυπτόμενη από το προβλεπόμενο στην ως άνω διάταξη δικαίωμα μείωσης του συνολικού κόστους της πίστωσης. Επίσης, από την εν λόγω διάταξη ουδόλως προκύπτει συγκεκριμένη μέθοδος υπολογισμού προκειμένου να καθοριστεί το ποσό της προβλεπόμενης στη διάταξη αυτή μείωσης του συνολικού κόστους της πίστωσης.