Οικιακή βοηθός πλήρους απασχόλησης προσέφυγε κατά της απόλυσής της ενώπιον των ισπανικών δικαστηρίων, τα οποία έκριναν ότι η απόλυσή της ήταν καταχρηστική και καταδίκασαν τους εργοδότες της να της καταβάλουν χρηματικά ποσά για τις μη ληφθείσες ημέρες άδειας καθώς και για έκτακτα επιδόματα. Αντιθέτως, ο Ισπανός δικαστής έκρινε ότι η εργαζόμενη δεν απέδειξε ούτε τον αριθμό των ωρών που είχε εργαστεί ούτε το ποσό των μισθών που ζητούσε. Συγκεκριμένα, θεώρησε ότι η εργαζόμενη δεν μπορεί να στηριχθεί αποκλειστικά στο γεγονός ότι οι εργοδότες της δεν προσκόμισαν ημερήσια αρχεία καταγραφής του χρόνου εργασίας της, διότι η ισπανική ρύθμιση εξαιρεί ορισμένους εργοδότες, μεταξύ των οποίων και τα νοικοκυριά, από την υποχρέωση καταγραφής του πραγματικού χρόνου εργασίας του προσωπικού που απασχολούν. Το αρμόδιο ισπανικό δικαστήριο που επιλήφθηκε της έφεσης που άσκησε η εργαζόμενη διατηρεί αμφιβολίες ως προς τη συμβατότητα της εθνικής ρύθμισης με το δίκαιο της Ένωσης. Συνεπώς, υπέβαλε ως προς το ζήτημα αυτό προδικαστικό ερώτημα ενώπιον του ΔΕΕ, σύμφωνα με την κρίση του οποίου, τα άρθρα 3, 5 και 6 της οδηγίας 2003/88/ΕΚ, σχετικά με ορισμένα στοιχεία της οργάνωσης του χρόνου εργασίας, υπό το πρίσμα του άρθρου 31 § 2 του ΧΘΔ, αντιτίθενται σε εθνική ρύθμιση και στην ερμηνεία της από τα εθνικά δικαστήρια ή σε διοικητική πρακτική στηριζόμενη σε τέτοια ρύθμιση κατά τις οποίες οι εργοδότες οικιακών μισθωτών απαλλάσσονται από την υποχρέωση να εφαρμόζουν σύστημα μέτρησης του χρόνου εργασίας των οικιακών βοηθών που απασχολούν, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να στερούνται της δυνατότητας αντικειμενικού και αξιόπιστου προσδιορισμού του αριθμού και της χρονικής κατανομής των ωρών που εργάστηκαν.