Το αιτούν δικαστήριο (Niedersächsisches Oberverwaltungsgericht, διοικητικό εφετείο του ομόσπονδου κράτους της Κάτω Σαξονίας, Γερμανία) κατέθεσε στο ΔΕΕ αίτηση προδικαστικής απόφασης, στο πλαίσιο της δίκης «Umweltforum Osnabrücker Land eV κατά Landkreis Osnabrück (Περιφέρειας Osnabrück, Γερμανία)», η οποία αναφέρεται στην ερμηνεία της Οδηγίας 2001/42 σχετικά με την εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων ορισμένων σχεδίων και προγραμμάτων. Η δε δίκη έχει ως αντικείμενο τη νομιμότητα κανονιστικής απόφασης που έχει εκδοθεί από την Περιφέρεια (Landkreis Osnabrück) ως προς τον χαρακτηρισμό προστατευόμενης περιοχής φυσικού τοπίου ως ουσιώδους στοιχείου ενός τόπου Natura 2000. Το έτος 2020 η προσφεύγουσα της κύριας δίκης υπέβαλε αίτηση ελέγχου της νομιμότητας της επίμαχης κανονιστικής απόφασης, επικαλούμενη παράβαση περιβαλλοντικών διατάξεων, ιδίως διατάξεων για τη μεταφορά του δικαίου της Ένωσης στο εσωτερικό δίκαιο. Περαιτέρω, το αιτούν δικαστήριο διερωτάται, μεταξύ άλλων, εάν μια πράξη, όπως η επίμαχη κανονιστική απόφαση, με την οποία κράτος μέλος ορίζει έναν τόπο ως ειδική ζώνη διατήρησης, σύμφωνα με την Οδηγία 92/43, πρέπει να θεωρηθεί, εν πάση περιπτώσει, ως άμεσα συνδεόμενη ή αναγκαία για τη διαχείριση του τόπου, ανεξαρτήτως του κανονιστικού περιεχομένου της. Το άρθρο 3 §2 στοιχ. β΄ της Οδηγ. 2001/42 εξαρτά την υποχρέωση υποβολής συγκεκριμένου σχεδίου ή προγράμματος σε εκτίμηση περιβαλλοντικών επιπτώσεων από την προϋπόθεση ότι απαιτείται εκτίμηση περιβαλλοντικών επιπτώσεων βάσει των άρθρων 6 και 7 της Οδηγ. 92/43. Με την πάγια νομολογία του, το ΔΕΕ έχει κρίνει ότι η πράξη με την οποία ένα κράτος μέλος ορίζει έναν τόπο ως ειδική ζώνη διατήρησης (δυνάμει της Οδηγίας 92/43) είναι, από την ίδια τη φύση της, άμεσα συνδεόμενη με τη διαχείριση του τόπου ή αναγκαία για τη διαχείριση αυτή. Τονίζεται ότι (κατά το άρθρο 4 §4 της Οδηγ. 92/43) άπαξ ένας τόπος κοινοτικής σημασίας επιλεχθεί, το οικείο κράτος μέλος πρέπει να ορίσει τον τόπο αυτόν ως ειδική ζώνη διατήρησης το ταχύτερο δυνατόν και το αργότερο εντός εξαετίας, καθορίζοντας τις προτεραιότητες σε συνάρτηση με τη σημασία των τόπων για τη διατήρηση ή την αποκατάσταση, σε ικανοποιητική κατάσταση διατήρησης, ενός τύπου φυσικών οικοτόπων ή ενός είδους και για τη συνεκτικότητα του Natura 2000. Το ΔΕΕ στην υπό κρίση περίπτωση εκτίμησε ότι το άρθρο 3 §2 στοιχ. βʹ της Οδηγίας 2001/42, σε συνδυασμό με το άρθρο 6 §3 της Οδηγίας 92/43, έχει την έννοια ότι πράξη με την οποία το οικείο κράτος μέλος ορίζει έναν τόπο ως ειδική ζώνη διατήρησης, δυνάμει της Οδηγίας 92/43, και η οποία απαριθμεί τις ανθρώπινες δραστηριότητες που απαγορεύονται στον τόπο αυτόν, υπό την επιφύλαξη των εξαιρέσεων που επίσης προβλέπει η πράξη αυτή, δεν εμπίπτει στην έννοια των «σχεδίων και προγραμμάτων», κατά την Οδηγία 2001/42, για τα οποία είναι υποχρεωτική η διενέργεια εκτίμησης περιβαλλοντικών επιπτώσεων.