Το αιτούν δικαστήριο (rechtbank Den Haag, zittingsplaats Roermond, πρωτοδικείο Χάγης, με μεταβατική έδρα το Roermond, Κάτω Χώρες) κατέθεσε στο ΔΕΕ αίτηση προδικαστικής απόφασης, στο πλαίσιο της δίκης C κατά Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, με περιεχόμενο την ερμηνεία του άρθρου 15 §2, τρίτο εδάφιο, στοιχείο βʹ, της Οδηγίας 2008/115/ΕΚ σχετικά με τους κοινούς κανόνες και διαδικασίες στα κράτη μέλη για την επιστροφή των παρανόμως διαμενόντων υπηκόων τρίτων χωρών, του άρθρου 9 §3, δεύτερο εδάφιο, της Οδηγίας 2013/33/ΕΕ σχετικά με τις απαιτήσεις για την υποδοχή των αιτούντων διεθνή προστασία, καθώς και του άρθρου 28 §4 του Κανονισμού (ΕΕ) 604/2013 για τη θέσπιση των κριτηρίων και μηχανισμών για τον προσδιορισμό του κράτους μέλους που είναι υπεύθυνο για την εξέταση αίτησης διεθνούς προστασίας που υποβάλλεται σε κράτος μέλος από υπήκοο τρίτης χώρας ή από απάτριδα, σε συνδυασμό με τα άρθρα 6 και 47 του ΧΘΔ. Η ένδικη υπόθεση αφορά τη νομιμότητα δύο διαδοχικών μέτρων κράτησης που επέβαλε η αρχή Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid (Υφυπουργός Δικαιοσύνης και Ασφάλειας, Κάτω Χώρες) στον C, υπηκόο τρίτης χώρας σε βάρος του οποίου έχει κινηθεί διαδικασία επιστροφής. Κατά το Δικαστήριο, κάθε κράτηση υπηκόου τρίτης χώρας, είτε διατάσσεται βάσει της Οδηγίας 2008/115 στο πλαίσιο διαδικασίας επιστροφής λόγω παράνομης διαμονής, είτε βάσει της Οδηγίας 2013/33 στο πλαίσιο επεξεργασίας αίτησης διεθνούς προστασίας, είτε βάσει του Κανονισμού 604/2013 στο πλαίσιο μεταφοράς του αιτούντος τέτοια προστασία στο κράτος μέλος που είναι υπεύθυνο για την εξέταση της αίτησής του, συνιστά σοβαρή επέμβαση στο δικαίωμα στην ελευθερία, το οποίο κατοχυρώνεται στο άρθρο 6 του Χάρτη. Περαιτέρω, λαμβάνοντας υπόψη τη βαρύτητα της συγκεκριμένης επέμβασης στο δικαίωμα στην ελευθερία, όπως επίσης και τη σημασίας που έχει το δικαίωμα αυτό, η εξουσία που αναγνωρίζεται στις εθνικές αρμόδιες αρχές να θέτουν υπό κράτηση τους υπηκόους τρίτων χωρών οριοθετείται αυστηρά, υπό την έννοια ότι η κράτηση είναι εφικτό να διαταχθεί ή να παραταθεί μόνον εφόσον τηρούνται γενικοί και αφηρημένοι κανόνες, που καθορίζουν τους όρους και τις προϋποθέσεις της. Ο αιτών διεθνή προστασία, υπό την ιδιότητά του αυτή, δεν μπορεί να τεθεί υπό κράτηση βάσει της Οδηγίας 2013/33 ή του Κανονισμού Δουβλίνο ΙΙΙ και, συγχρόνως, βάσει της Οδηγίας 2008/115, ως παρανόμως διαμένων υπήκοος τρίτης χώρας. Το Δικαστήριο έκρινε ότι το άρθρο 15 §§2 & 4 της Οδηγίας 2008/115/ΕΚ, σχετικά με τους κοινούς κανόνες και διαδικασίες στα κράτη μέλη για την επιστροφή των παρανόμως διαμενόντων υπηκόων τρίτων χωρών, το άρθρο 9 §3 της Οδηγίας 2013/33/ΕΕ, σχετικά με τις απαιτήσεις για την υποδοχή των αιτούντων διεθνή προστασία και το άρθρο 28 §4 του Κανονισμού 604/2013, για τη θέσπιση των κριτηρίων και μηχανισμών για τον προσδιορισμό του κράτους μέλους που είναι υπεύθυνο για την εξέταση αίτησης διεθνούς προστασίας που υποβάλλεται σε κράτος μέλος από υπήκοο τρίτης χώρας ή από απάτριδα, σε συνδυασμό με τα άρθρα 6 και 47 ΧΔΘ, έχουν την έννοια ότι δεν αντιτίθενται σε εθνική ρύθμιση που δεν προβλέπει υποχρέωση της αρμόδιας δικαστικής αρχής να διατάσσει την απόλυση υπηκόου τρίτης χώρας, ο οποίος τελεί υπό κράτηση δυνάμει μέτρου ληφθέντος βάσει της Οδηγίας 2008/115, για τον λόγο ότι το πρόσωπο αυτό, του οποίου η κράτηση είχε αρχικώς διαταχθεί δυνάμει μέτρου ληφθέντος βάσει του Κανονισμού Δουβλίνο ΙΙΙ, δεν απολύθηκε αμέσως μετά τη διαπίστωση ότι το τελευταίο αυτό μέτρο είχε καταστεί παράνομο.