Επιχείρηση είχε συνάψει ασφάλιση έναντι του κινδύνου γενικής αστικής ευθύνης της, η οποία κάλυπτε την, έναντι τρίτων, ευθύνη της για θάνατο, σωματικές βλάβες ή υλικές ζημίες συνεπεία ατυχήματος. Μετά από θάνατο προσώπου στις εγκαταστάσεις της ασφαλισμένης, συγγενείς του θανόντος στράφηκαν κατά αυτής, αιτούμενοι αποζημίωση, η δε ασφαλισμένη άσκησε προσεπίκληση – παρεμπίπτουσα αγωγή κατά του ασφαλιστή αστικής ευθύνης της, με αίτημα να υποχρεωθεί αυτός να καταβάλει απευθείας στους ενάγοντες όποιο χρηματικό ποσό τυχόν θα υποχρεωνόταν να τους καταβάλει η ίδια. Η προσεπίκληση – παρεμπίπτουσα αγωγή κρίθηκε απαράδεκτη διότι μόνο στις υποχρεωτικές ασφαλίσεις αστικής ευθύνης, για τις οποίες έχει τηρηθεί η διαδικασία του άρθ. 26 παρ. 5 ΑσφΝ (ορισμός Αρχής που θα δέχεται τις κοινοποιήσεις των ασφαλιστών για γεγονότα που οδηγούν σε λήξη / άρση της ασφαλιστικής σχέσης και θα ελέγχει την τήρηση της υποχρεωτικής ασφάλισης), υπάρχει δικαίωμα ευθείας αγωγής των τρίτων ζημιωθέντων κατά του ασφαλιστή αστικής ευθύνης του ασφαλισμένου.