Π. Κολοτούρος, Η αναγνώρισις της αγωγής, 2021
Λέγεται συχνά και επαναλαμβάνεται ότι ο αυστηρός διαχωρισμός του δικονομικού από του ουσιαστικού δικαίου και ο εντεύθεν προκύπτων δυϊσμός της εννόμου τάξεως υπαγορεύεται εκ του λόγου, ότι το δικονομικόν δίκαιον είναι δημόσιον δίκαιον, το οποίον, κατ’ αντίθεσιν προς το ιδιωτικόν, συνιστά εκδήλωσιν της ασκουμένης υπό της πολιτείας δικαιοδοτικής λειτουργίας. Αλλά η συστηματική καθυπόταξις του δικονομικού εις το δημόσιον δίκαιον δεν δύναται ν’ αποκρύψη την λειτουργικήν αντιστοιχίαν δικονομικών και ουσιαστικών „accidentalia negotii“ και συνεπώς να συσκοτίση την κανονιστικήν διασύνδεσιν των περί ων πρόκειται δικαιικών κλάδων. Ορθώς επομένως επιλέγεται ότι εις την φύσιν και τον σκοπόν του δικονομικού δικαίου ανταποκρίνεται να τελή εν αλληλεξαρτήσει προς το ουσιαστικόν, δημόσιον ή ιδιωτικόν, δίκαιον, δοθέντος ότι οι δικονομικοί κανόνες είναι κατά προορισμόν υποτεταγμένοι εις την πραγμάτωσιν των διά των ουσιαστικών κανόνων καθιδρυομένων δημοσίων ή ιδιωτικών εννόμων σχέσεων.
Η τοιαύτη αλληλεξάρτησις εκδηλούται κυρίως εις το πεδίον των κανόνων δικαίου, οι οποίοι εξαρτούν την επέλευσιν δικονομικών εννόμων συνεπειών από την συνδρομήν ουσιαστικού δικαίου προϋποθέσεων. Η αναγνώρισις της αγωγής κατά τον ελληνικόν Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, το άρθρον 298 του οποίου ορίζει ότι, συντρεχουσών των προϋποθέσεων του ουσιαστικού δικαίου, δύναται ο εναγόμενος ν’ αποδεχθή την αγωγήν, αναγνωρίζων εν όλω ή εν μέρει το δι’ αυτής ασκηθέν δικαίωμα, αποτελεί εύγλωττον παράδειγμα τοιαύτης συμπλοκής ουσιαστικού δικαίου προϋποθέσεων και δικονομικού δικαίου εννόμων συνεπειών. Αποτελεί συγχρόνως και απόδειξιν του ότι το θετικόν δίκαιον αποστρέφεται τον «Δυαδισμόν» („Dualismus“), τον κάθετον δηλαδή τεμαχισμόν της δικαιικής ύλης εις στεγανά γνωστικά αντικείμενα και απομονώσιμα θεωρητικά πεδία.
Τον δυαδισμόν της εννόμου τάξεως, την δυαλιστικήν τουτέστιν θεώρησιν της δικονομικής και ουσιαστικής δικαιοταξίας, αποστρέφεται και η παρούσα μελέτη. Διό και αντιμετωπίζει την αναγνώρισιν της αγωγής ως αμιγή μεν διαδικαστικήν πράξιν, έχουσαν όμως ως αντικείμενον όχι την λεγομένην «δικονομικήν αξίωσιν», αλλά την υπό του ενάγοντος επικαλουμένην έννομον συνέπειαν του ουσιαστικού δικαίου. Αύτη άλλωστε -και όχι η εκ της γερμανικής θεωρίας ασμένως μεταφερθείσα και υπό μερίδος της ημεδαπής επιστήμης ακρίτως υιοθετηθείσα δικονομική αξίωσις- αποτελεί κατά το ελληνικόν δικονομικόν δίκαιον το αντικείμενον της δίκης.
Διαθέσιμο σε:
