Ι. Σπυριδάκης, Παροχή διόδου κατά ΑΚ 1012-1017, 2η έκδ., 2018
Η «αναγκαστική παροχή διόδου κατά ΑΚ 1012-1017 απασχολεί συχνά την πράξη, όπως δείχνει και η πλούσια σχετική νομολογία.
Εκτός όμως από το πρακτικό ενδιαφέρον παρουσιάζει και ενδιαφέρον θεωρητικό. Άλλωστε, στα νομικά η αλληλεξάρτηση και αλληλεπίδραση θεωρίας και πράξεως είναι αναπόφευκτη και από τη φύση του πράγματος εγγενής.
Κλασική για το θέμα είναι η μονογραφία του Ι. Μ. Σόντη για τις αναγκαστικές δουλείες (1981). Με το έργο αυτό παγιώθηκε η διάκριση των περιορισμών του γειτονικού δικαίου σε «άμεσους» και «έμμεσους», η δε διδασκαλία του αεί-μνηστου Νομοδικασκάλου ακολουθήθηκε από τη θεωρία και τη νομολογία και έχει καταστεί πλέον η κρατούσα.
Στο παρόν περιλαμβάνονται Εισαγωγή (Ι), Συστηματική Ερμηνεία (ΙΙ), Ερμηνεία κατ’ άρθρο (ΙΙΙ) και Υποδείγματα (IV). Παρατίθενται όλες οι γνώμες – με, κατά τον δυνατόν, πλήρη νομολογία και βιβλιογραφία. Παράλληλα επιχειρείται νέα θεώρηση της διακρίσεως άμεσων και έμμεσων περιορισμών στην περίπτωση των ΑΚ 1012 επ. και προτείνεται συνδυασμός των δύο βασικών θεωριών, ώστε ο περιορισμός ως αόριστος να καθίσταται ενεργός όταν εξειδικευθεί, δικαιοπρακτικά ή με δικαστική απόφαση, ως προς τα στοιχεία της διόδου και την ανάλογη αποζημίωση – χωρίς να απαιτείται σύσταση δουλείας.
Διαθέσιμο σε:
