Χ. Παπαχαραλάμπους, Αποδεικτικές απαγορεύσεις στην Ποινική Δίκη, 2015
Οι συμβολές αυτού του τόμου ασχολούνται με το πεδίο των αποδεικτικών απαγορεύσεων στην ποινική δίκη, εκεί δηλ. όπου οι διωκτικοί μηχανισμοί αναπτύσσουν όλο το προ-δραστικό τους έργο. Τα επί μέρους αντικείμενα των συμβολών αυτών συντείνουν κατά τρεις τρόπους στην εμβάθυνση της σχετικής προβληματικής.
Κατά πρώτον, ερευνάται η διάβρωση της ιδιωτικότητας από την αστυνομική ή την εν γένει δικαστικά αξιοποιήσιμη διείσδυση στη σφαίρα της ιδιωτικής ζωής. Κατά δεύτερον, ερωτάται τι δέον γενέσθαι με το ζήτημα της απόκτησης αποδεικτικών στοιχείων επ’ ευκαιρία ορισμένης ανακριτικής πράξης (της άρσης, αίφνης, του απορρήτου της τηλεφωνικής επικοινωνίας), εκτός όμως των δικονομικά ανεκτών πλαισίων της («τυχαία ευρήματα»). Κατά τρίτον, επιχειρείται μια πραγμάτευση του θέματος από τη σκοπιά του συγκριτικού ποινικού δικονομικού δικαίου.
Από πλευράς κυπριακού δικαίου επιχειρείται στο πλαίσιο αυτό μια εκτενής ανάλυση των στάσεων της θεωρίας του κοινοδικαίου και ιδίως της νομολογίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Οι ειδικότερες προβληματικές των συμβολών στο κυπριακό δίκαιο των αποδεικτικών απαγορεύσεων αφορούν θέματα της παράνομης συλλογής απόδειξης, όπως η διείσδυση στην ιδιωτική σφαίρα, το τεκμήριο αθωότητας, η παγίδευση, η αρχή της μη αυτοενοχοποίησης και το εύρος της, η διατήρηση τηλεπικοινωνιακών δεδομένων και το τραπεζικό απόρρητο.
Διαθέσιμο σε:
