Γ. Σιούτη, Εγχειρίδιο δικαίου περιβάλλοντος, 2η έκδ., 2011
Το δίκαιο του περιβάλλοντος εμφανίζεται ως αυτόνομος κλάδος του δικαίου την τελευταία τεσσαρακονταετία, εν μέρει και ως απότοκος της σώρευσης των οικολογικών προβλημάτων που δημιούργησε η ραγδαία οικονομική ανάπτυξη διεθνώς, η οποία οδήγησε στη συνειδητοποίηση της ανάγκης να προστατευθεί το περιβάλλον και να υπαχθούν στη σφαίρα του δικαίου οι δραστηριότητες του ανθρώπου πάνω στη φύση.
Η παρούσα, δεύτερη έκδοση του Δικαίου Περιβάλλοντος ενσωματώνει τις βασικές νομοθετικές και νομολογιακές μεταβολές των τελευταίων οκτώ ετών. Η νομολογιακή εξέλιξη, άλλωστε, δείχνει ότι πολλές θεωρητικές προτάσεις και θέσεις των προηγούμενων δεκαετιών αποτελούν πλέον θετικό δίκαιο, στην κατεύθυνση πάντοτε της περιβαλλοντικής προστασίας.
Στο έργο αναλύονται, μεταξύ άλλων, η περιβαλλοντική προστασία στο Ελληνικό Σύνταγμα, στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο, στα Συντάγματα άλλων ευρωπαϊκών χωρών και εξετάζεται η συνταγματική προστασία των δασών και των δασικών εκτάσεων καθώς και η σύγκρουση του δικαιώματος στο περιβάλλον με άλλα συνταγματικά δικαιώματα, ιδιαίτερα με εκείνα που προστατεύουν την ιδιοκτησία και την οικονομική ελευθερία και ανάπτυξη. Εξετάζονται, ακόμη, η προστασία της φύσης (ύδατα, βιοποικιλότητα, ακτές - κόλποι - μικρά νησιά, τοπίο) και του πολιτιστικού περιβάλλοντος και το δικαίωμα πληροφόρησης σε θέματα περιβάλλοντος στο ελληνικό και ευρωπαϊκό δίκαιο.
Τέλος, αναλύεται νομολογιακά ο ν. 1650/1986, εξετάζονται τα ζητήματα ευθύνης αποζημίωσης για περιβαλλοντικές βλάβες, ενώ αντικείμενο ιδιαίτερου κεφαλαίου αποτελεί η ακυρωτική περιβαλλοντική δίκη (έννομο συμφέρον νομικών και φυσικών προσώπων, περιπτώσεις όπου αιτήσεις αναστολής εκτέλεσης έγιναν δεκτές ή απορρίφθηκαν, τροποποίηση του άρθρου 52 του π.δ. 18/1989).
Διαθέσιμο σε:
