Η φορολογική Διοίκηση δεν ανταποκρίθηκε στο βάρος της να επικαλεσθεί και να αποδείξει ότι, παρά την (μη αμφισβητηθείσα από τη Διοίκηση) αυθημερόν ακύρωσή τους από την προσφεύγουσα, με την έκδοση αντίστοιχων νόμιμων ακυρωτικών στοιχείων, και μολονότι δεν προκύπτει η περιέλευσή τους στην μνημονευόμενη σε αυτά ως αγοράστρια αλλοδαπή εταιρεία (πραγματικό το οποίο, ενώ προβλήθηκε από την προσφεύγουσα κατά τη διοικητική και την ένδικη διαδικασία, δεν αμφισβητήθηκε από τη φορολογική Αρχή), τα ένδικα φορολογικά στοιχεία χρησιμοποιήθηκαν από την προσφεύγουσα κατά τρόπο δυνάμενο να επηρεάσει την εκπλήρωση των φορολογικών υποχρεώσεων της ίδιας ή της (φερόμενης ως) αγοράστριας εταιρείας, αλλά, για την επιβολή του επίμαχου προστίμου, στηρίχθηκε απλώς στην παράδοση από την προσφεύγουσα αντιγράφου των αντίστοιχων ακυρωθέντων φορολογικών στοιχείων σε τρίτη εταιρεία, στο πλαίσιο της εκτέλεσης σύμβασης εκχώρησης/πρακτορείας επιχειρηματικών απαιτήσεων.