Το Γενικό Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την απόφαση της 3^ης Μαΐου 2017 (Υπόθεση T-531/14, Λεϊμονιά Σωτηροπούλου κλπ. κατά Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης) έκρινε ότι οι περικοπές συνταξιοδοτικών παροχών ως μέτρα που λήφθηκαν για τη μείωση του ελλείματος δεν στοιχειοθετούν εξωσυμβατική ευθύνη των οργάνων της Ένωσης

Κατ’ εφαρμογή της απόφασης του Συμβουλίου 2010/320 για την ενίσχυση και εμβάθυνση της δημοσιονομικής εποπτείας, η οποία προέβλεψε στο άρθρο 2 παρ. 2 τη θέσπιση νόμου για τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος και της απόφασης 2011/734, η οποία προέβλεψε στο άρθρο 2 παρ. 1 την κατάργηση των δώρων Πάσχα, Χριστουγέννων, και επιδομάτων αδείας που καταβάλλονται στους συνταξιούχους, θεσπίστηκαν οι νόμοι 3845/2010, 3863/2010, 3986/2011, 4024/2011, 4051/2012 και 4093/2012 που προέβλεψαν περικοπές στις κοινωνικές παροχές. Οι ενάγοντες ζήτησαν την αποκατάσταση της ζημίας που υπέστησαν από το Συμβούλιο λόγω των μέτρων που λήφθηκαν κατ’ εφαρμογή του άρθρου 126 για τη διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος. Το Δικαστήριο έκρινε ότι η αγωγή εξωσυμβατικής ευθύνης κατά του Συμβουλίου ασκήθηκε παραδεκτά.

Για τη στοιχειοθέτηση της εξωσυμβατικής ευθύνης των οργάνων της Ένωσης δεν αρκεί η παραβίαση των αρχών της δοτής αρμοδιότητας και της επικουρικότητας, διότι αυτές διέπουν την κατανομή αρμοδιοτήτων μεταξύ των κρατών μελών και της Ένωσης και δεν απονέμουν δικαιώματα σε ιδιώτες. Το Συμβούλιο κατά την έκδοση των αποφάσεων δεν υπερέβη τα όρια της διακριτικής ευχέρειας. Τα δικαιώματα πρόσβασης στις παροχές κοινωνικής ασφάλισης και τις κοινωνικές υπηρεσίες μπορούν να περιοριστούν, εφόσον τούτο δικαιολογείται από σκοπούς γενικού συμφέροντος.