Όπως προκύπτει από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 462, 473 ΚΠΔ, η προθεσμία για την άσκηση του ενδίκου μέσου της αίτησης αναίρεσης, όταν ο κατηγορούμενος ήταν παρών κατά την απαγγελία της απόφασης, είναι είκοσι ημέρες και αρχίζει από τότε που η τελεσίδικη απόφαση θα καταχωριστεί καθαρογραμμένη στο, κατ’ άρθρο 473 παρ.3 ΚΠΔ, ειδικό βιβλίο που τηρείται από τη γραμματεία του ποινικού δικαστηρίου. Τυχόν εκπρόθεσμη άσκησή του, τότε μόνο συγχωρείται, όταν στην κατά το άρθρο 474 ΚΠοινΔ συντασσόμενη έκθεση ασκήσεως του ενδίκου μέσου γίνεται επίκληση κατά τρόπο ορισμένο των περιστατικών, τα οποία συνιστούν την ανωτέρω βία ή το ανυπέρβλητο κώλυμα που κατέστησε αδύνατη την εμπρόθεσμη άσκηση, καθώς και των αποδεικνυόντων τα περιστατικά αυτά αποδεικτικών μέσων, κατά τη συναγόμενη από το άρθρο 255 ΑΚ γενική αρχή του δικαίου, ότι κανείς δεν υποχρεούται στα αδύνατα.
Στην προκειμένη περίπτωση, η αίτηση αναίρεσης ασκήθηκε εκπρόθεσμα, μετά το πέρας των 20 ημερών από την καταχώριση της απόφασης στο ειδικό βιβλίο και, ως εκ τούτου απορρίφθηκε ως απαράδεκτη. Εξάλλου, όπως επισημαίνει ο Άρειος Πάγος, δεν υπήρχε υπηρεσιακή υποχρέωση του αρμοδίου υπαλλήλου γνωστοποίησης του χρόνου καταχώρισης της απόφασης στο ως άνω βιβλίο, αφού ο συνήγορος που εκπροσώπησε στο δικαστήριο τον κατηγορούμενο δεν είχε γνωστοποιήσει τη διεύθυνση του ηλεκτρονικού του ταχυδρομείου αμέσως μετά την έκδοση της απόφασης (άρθρο 473 παρ. 3 εδ. β' ΚΠΔ).