Ο Άρειος Πάγος αναίρεσε (κατ’ άρθρ. 510 παρ. 1 στοιχ. Η' ΚΠΔ) την απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Θεσσαλονίκης, με την οποία είχε απορριφθεί παράνομα η έφεση του κατηγορουμένου και πρωτοδίκως καταδικασθέντος σε ποινή κάθειρξης.

Εν προκειμένω, ο αναιρεσείων κατά την άσκηση της έφεσης δεν είχε προβεί σε διορισμό αντικλήτου δικηγόρου, ενώ κατά τη συζήτησή της δεν εμφανίσθηκε στο ακροατήριο. Ωστόσο, κατά την κρίση του Αρείου Πάγου, κατά τον χρόνο αυτό διατηρείτο ο ορισμός αντικλήτου που είχε γίνει κατά την προδικασία και, συγκεκριμένα, με το απολογητικό υπόμνημα ενώπιον της ανακρίτριας, ο οποίος δεν είχε ανακληθεί. Άλλως, η ιδιότητα του αντικλήτου που είχε γίνει κατά τον χρόνο εκείνο ίσχυε μέχρι πέρατος της δίκης, αφού από καμία διάταξη δεν συνάγεται το αντίθετο. Περαιτέρω, για την εγκυρότητα της κλήσης του κατηγορουμένου δια θυροκολλήσεως, έπρεπε να έχει επιδοθεί κλήση και στον ορισθέντα αντίκλητο (κατ’ άρθρ. 155 παρ. 2 ΚΠΔ). Συνακόλουθα, το Δικαστήριο της ουσίας εσφαλμένα διέταξε την πρόοδο της δίκης και απέρριψε την έφεση ως ανυποστήρικτη, ενώ όφειλε να κηρύξει απαράδεκτη τη συζήτηση, ελλείψει νομίμου κλητεύσεως του κατηγορουμένου, η οποία άλλωστε συνιστά διαδικαστική προϋπόθεση και έπρεπε να ερευνηθεί αυτεπαγγέλτως.